Η καταγωγή της θυσίας είναι πανάρχαια, το ίδιο και η περιτομή της οποίας οι ρίζες εντοπίζονται μάλλον στην περίπου νεολιθική εποχή. Καθώς διαβάζουμε στον Ιησού του Ναυή, και αλλού, τους "είπε" ο Θεός να φτιάξουν πέτρινα μαχαίρια και να κάνουν περιτομή, κάτι που μάλλον παραπέμπει στην λίθινη εποχή. Η αφετηρία της θυσίας, είναι αποτέλεσμα μιας πιο πρωτόγονης αντίληψης, περί πνευμάτων, καθώς πίστευαν ότι τα πνεύματα των πεθαμένων είχαν ανάγκη απο φαγητό, και ότι απολάμβαναν την ευχάριστη οσμή του καιγόμενου λίπους. Αυτές οι παραδοσιακές αντιλήψεις κυκλοφορούσαν παντού επηρεάζοντας όλους τους λαούς, και φυσικά ο λαός Ισραήλ δεν θα αποτελούσε εξαίρεση.
Καθώς διαβάζουμε στην ιστορία του Αβραάμ, οι Αγγελοι του Θεού "έφαγαν ήπιαν και ξεκουράστηκαν". Στην ιστορία του Ιακώβ και Ησαύ, για τον Ιακώβ πάλι γράφεται ότι είδε τον αδελφό του σαν θεό, και συχνά διαβάζουμε ότι πρόσφερναν θυσίες στο Θεό πιστεύοντας ότι ο Θεός ζητούσε θυσίες, και μάλιστα "απολάμβανε" την ευχάριστη οσμή. Εν τούτοις, και παρόλο που σίγουρα ποτέ δεν ζήτησε ο Θεός θυσίες, ωστόσο, αυτές ήταν ένας τρόπος εκδήλωσης μετάνοιας, καθώς ζητούσαν εξιλέωση μέσω της θυσίας, και επίσης δούλευαν σαν πρόστιμα συνετισμού.
Ομως, δεν θυσίαζαν μόνο ζώα, αλλά και ανθρώπους. Αυτή η φοβερή συνήθεια, έχει μάλλον αφετηρία της τη θέση που είχε ο πρωτότοκος δίπλα στο γενάρχη και πατέρα, καθώς σαν πρώτος γιός κληρονομούσε την πείρα του πατέρα, καθώς επίσης ήταν θεσμός να κληρονομεί την θέση του μετά τον θάνατο του. Από κάποια περιστατικά, και μάλλον μέσω των ονείρων, σχηματίστηκε η αντίληψη ότι σε κάποιες περιπτώσεις ο πεθαμένος πατέρας "ήθελε" τον πρωτότοκο γιό κοντά του. Σημειωτέον, εκείνα που κληρονομούσε ο "πρωτόγονος" πρωτότοκος, ήταν η θέση του πατέρα του, το όπλο και η πείρα του, καθώς δεν υπήρχαν ακόμα ατομικές ιδιοκτησίες.
Πολύ μεταγενέστερα αυτός ο θεσμός παρέμεινε σαν θέληση αυτών των θεοποιημένων πατέρων, και λανθασμένα βέβαια, παρέμεινε σαν θέληση του Θεού, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα, με μεγάλες αντιθέσεις και διχόνοιες. Αυτό συνέβαινε κυρίως ανάμεσα στους άρχοντες, που ήταν αδέρφια και μεγαλο-ιδιοκτήτες, ενώ μόνο ο πρωτότοκος είχε το δικαίωμα να κληρονομεί. Ο δευτερότοκος όχι μόνο δεν κληρονομούσε τίποτα, αλλά έπρεπε να ήταν και δούλος του αδερφού του. Καταλαβαίνουμε λοιπόν τι πονοκεφάλους προκαλούσε. Ηταν εφιαλτικό για κάποιον να γεννηθεί δεύτερος!
Απ'την αντίληψη λοιπόν ότι ο πεθαμένος πατέρας ήθελε κοντά του τον πρωτότοκο γιο του, άρχισαν οι ανθρωποθυσίες, ενώ απ'την αντίληψη ότι "είχε περίπου τις ίδιες ανάγκες όπως όταν ζούσε", συχνά έθαβαν μαζί του τη γυναίκα του, και αργότερα και τους δούλους του, όπως και φαγητό, νερό κλπ. Ακόμα και σήμερα παραμένει κάποιο απομεινάρι αυτής της αντίληψης, καθώς βλέπουμε ακόμα να φτιάχνουν κόλλυβα, που τώρα πια τα μοιράζουν στους ζωντανούς, που εύχονται συγχώρεση στον πεθαμένο, ενώ σε κάποια μέρη, ακόμα παραμένει η συνήθεια να ποτίζουν το νεκρό για να "ξεζιψάσει", αλλά τώρα λένε για να λιώσει!
Οπως ήταν επόμενο, αυτή η συνήθεια πήρε τρομερές διαστάσεις μέσα σε εποχές μεγάλης συσκότισης, με αποτέλεσμα το γενικά πια τρομερό φαινόμενο της ανθρωποθυσίας. Στα βιβλία του Νόμου υπάρχει η ποινή του θανάτου σε όποιον θυσίαζε στον Μολώχ, καθώς θυσίες σαυτό το θεό, ήταν μόνο ανθρωποθυσίες, και μάλιστα παιδιών. Οι Μωαβίτες και Αμμωνίτες, λάτρευαν τότε αυτόν τον απαίσιο θεό, ο οποίος σύμφωνα με τις τότε αντιλήψεις "ζητούσε" θυσίες παιδιών. Σαυτό λοιπόν το φοβερό άγαλμα, που μάλλον έμοιαζε με βόδι ή γουρούνι, (θεοποίηση των ζώων) έβαζαν φωτιά ώσπου να πυρακτώσει, και μετά έθεταν σε εκείνη την ανατριχιαστική αγκαλιά, κάποιο άμοιρο παιδί θυσία στον διαβολο-θεό. Ολοι οι λαοί λίγο ως πολύ πέρασαν, ή είχαν παρόμοιες αντιλήψεις, και όλοι κάποτε θυσίαζαν ανθρώπους. Σε πιο προηγμένες εποχές άρχιζαν να αποβάλλουν αυτή την φοβερή παράδοση, σκεπτόμενοι πιο ανθρωπιστικά οτι οι θεοί αγαπούν τους ανθρώπους και δεν θέλουν πια να θυσιάζονται.
Επί τη ευκαιρία αξίζει να δούμε εν συντομία την θυσία της Ιφιγένειας. Εδώ διαβάζουμε για τη θεά Αρτεμη, που ήταν "πολύ οργισμένη" επειδή ο Αγαμέμνων σκότωσε το ιερό της ελάφι, και αυτό δείχνει ότι και σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, οι θεοί "ζητούσαν" ανθρωποθυσίες. Το ελάφι στην πιο παλιά εποχή ήταν τοτέμ, μέσα στο οποίο "ζούσε" η θεά Αρτεμη. Οποιος σκότωνε ελάφι έκανε έγκλημα και η θεά ζητούσε εξιλέωση και τιμωρία. Η ίδια η "θεά" σίγουρα θα ήταν μια κάποια παλιά και εκλεκτή σύζυγος κάποιου γενάρχη, που φαίνεται πως συνήθιζε να κυκλοφορεί με συντροφιά κάποιο ήμερο ελάφι. Ο Ομηρος ήταν αντίθετος με τις ανθρωποθυσίες, και αναφέρεται για μια προηγμένη εποχή στην οποία οι άνθρωποι άρχιζαν να αποβάλλουν αυτή την τρομερή παράδοση. Το ελάφι ήταν μεν κάπου ακόμα τοτέμ, αλλά η θεά..., δεν ζούσε πια μέσα του.
Η θεά, η πρώην σύζυγος κάποιου γενάρχη, αφού πρώτα πέθανε και "ταυτίστηκε με το ελάφι", (μάλλον, επαναλαμβάνω, επειδή όσο ζούσε θα κυκλοφορούσε στα δάση και στις πεδιάδες με κάποιο αγαπημένο της ελάφι) μετά μετασχηματίστηκε προοδευτικά σε μια φυσική δύναμη, ήταν η θεά του ανέμου. Αλλά επειδή ήταν μάλλον εισαγώμενη θεά, και επειδή οι Ελληνες κυνηγούσαν τα ελάφια, έγινε αποδεκτό πως μόνο ένα συγκεκριμένο ελάφι ήταν της Αρτεμης, (ψάξε βρέστο), το οποίο η θεά εξακολουθύσε να προστατεύει. Ωστόσο, όταν έβαλαν την Ιφιγένεια στο βωμό, έτοιμοι να την θυσιάσουν, η Αρτεμη αγάπησε την ζωντανή και όμορφη Ιφιγένεια αδιαφορώντας πια για το ελάφι της, πράγμα που σημαίνει ότι οι άνθρωποι αδιαφόρησαν πια για το ελάφι της θεάς, και αντί να την θυσιάσουν, σκέφτηκαν να εκμεταλλευτούν την ομορφιά της, για αυτό την μετέφεραν στην Ταυρίδα που ήταν το ιερό της θεάς. Ετσι η Ιφιγένεια, αντί θύμα, έγινε πόρνη της θεάς, δηλαδή των ιερέων...
Βέβαια, η περίπτωση αυτής της θυσίας δεν σημαίνει καθόλου ότι και η θυσία του Ισαάκ, ήταν μια παρόμοια θυσία. Μπορεί να υπήρχε και στους Σημιτικούς λαούς μια ανάλογη ιστορία ανθρωποθυσίας, αλλά σίγουρα ο σκοπός του Μωυσή ήταν να διδάξει το λαό του πως πρέπει να είναι υπάκουοι στο Θεό, και κυρίως να περάσει το μήνυμα ότι τίποτα, ούτε η μάνα, η αγαπημένη, το παιδί, ή ότιδήποτε άλλο ζωντανό ή πεθαμένο δεν πρέπει να μπαίνει στη θέση και υπεράνω του Θεού. Αυτή η θυσία, λοιπόν, περνάει θεία μηνύματα. Αλλά καθώς βλέπουμε είναι παραποιημένη, καθώς εκφράζει την τότε άγνοια για το Θεό.
Γράφεται ότι ο Θεός θέλησε να δοκιμάσει τον Αβραάμ, και ούτε λίγο ούτε πολύ, έγραψαν ότι ο Θεός προσποιόταν ότι δήθεν ήθελε πράγματι να θυσιάσει κυριολεκτικά τον Ισαάκ, με σκοπό να δει τι θα κάνει ο Αβραάμ!! Ο Θεός λένε ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει τον Ισαάκ, και σύμφωνα με αυτούς, ο Κύριος είπε κάτι που δεν το εννοούσε, πράγμα που σημαίνει ψέμα, και "προσποιόταν για να μάθει" τι θα έκανε ο Αβραάμ. Αν είναι δυνατόν! Πως να ήξεραν οι άνθρωποι ότι ο Θεός γνωρίζει την ψυχή του κάθε Αβραάμ, πολύ καλύτερα απο ότι ο ίδιος ο Αβραάμ, γιατί εισχωρεί στα κατάβαθα της και γνωρίζει πως θα φερθεί. Αυτά βέβαια δεν είναι γραπτά του Μωυσή. Σίγουρα δεν εννοούσε με κανένα τρόπο κάτι τέτοιο. Ο Αβραάμ νόμισε πως έπρεπε να θυσιάσει τον Ισαάκ, και όχι ότι του το ζήτησε ο Θεός. Με άλλα λόγια, αυτή την ιδέα του την έβαλε στο μυαλό ο ψεύτης, και όχι βέβαια ο Θεός.
Στο κεφ. κβ, εδάφια 11, 12, γράφεται ότι ο Αγγελος του είπε να μην θυσιάσει το γιο του. Αλλά φυσικά δεν θα ήταν δυνατόν να του είχε πει επίσης ο Αγγελος του Θεού να τον θυσιάσει, δηλαδή να του είπε κάτι ψεύτικο και αταίριαστο με το Θεό, για να μάθει τι θα έκανε ο Αβραάμ. Ο Θεός ποτέ δεν προσποιήται, και βεβαίως ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσε ψέμα για να δει τι θα κάνει ο άνθρωπος. Ακόμα και μια λαθεμένη πίστη λόγω των περιστάσεων άγνοιας, (όπως στην προκειμένη περίπτωση, εύκολα κατανοούμε ότι λόγω των περιστάσεων, ήταν πολύ εύκολο για τον Αβραάμ να νομίσει ότι ο Θεός του ζήτησε να θυσιάσει τον Ισαάκ), θα μπορούσε κάποτε να υπηρετήσει κάποιον σκοπό του Υψίστου. Εκείνος που πειράζει τον άνθρωπο, δεν είναι βέβαια ο Θεός, είναι ο Διάβολος.
Το μήνυμα αυτής της ιστορίας λέει, ο Θεός ζητάει να θυσιάζεις μεταφορικά το παιδί σου. Μην το μετατρέπεις σε είδωλο σου. Μην προσκυνάς τον γιο σου, την κόρη σου, την μάνα σου, τον πατέρα σου ή όποιονδήποτε άλλο. Πρέπει γενικά να τους αγαπάς, να αγαπάς το παιδί σου με αληθινή αγάπη, αλλά η αληθινή αγάπη δεν φτιάχνει είδωλα. Οταν κατανοούμε την διδασκαλία του Κυρίου, κατανοούμε επίσης καλύτερα την αλληγορική ιστορία της θυσίας του Ισαάκ. Ο Κύριος μίλησε και είπε, όποιος αγαπάει το παιδί του, ή τη μάνα του κλπ, περισσότερο απο Εμένα δεν είναι άξιος Μου. Οποιος λοιπόν βάζει το παιδί του στη θέση ή υπεράνω του Θεού, δεν είναι άξιος του Θεού. Μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να ζητήσει κάτι τέτοιο, κανένας άλλος. Η αγάπη πρέπει να είναι ανιδιοτελής, και πρέπει να προσφέρεται ελεύθερα και χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, διαφορετικά είναι ένα είδος ανταλλαγής. Πρέπει να αγαπάμε και συγχρόνως να παραμένουμε ανεξάρτητοι και ελεύθεροι.
Το μήνυμα λέει, μακριά από τα είδωλα. Μην προσκυνάς τίποτα παρά μόνο το Θεό. Μην μετατρέπεις κανέναν ξακουστό, κανένα "αστέρι" του σινεμά κλπ, ή όποιον άλλον άνθρωπο ή ότιδήποτε άλλο σε είδωλο. Μην βάνεις τον γιο σου ή την αγαπημένη σου, ούτε κανένα υλικό ή άλλο θησαυρό στη θέση του Θεού. Γιατί αυτά είναι τα πραγματικά είδωλα, και όχι εκείνα που πίστευαν οι αρχαίοι στην άγνοια τους. Οτιδήποτε προσπαθούμε να βάλουμε στη θέση του Θεού είναι είδωλο. Η προσήλωση στο είδωλο, είναι προσήλωση στο θάνατο μάλλον παρά στη ζωή, καθώς Πηγή ζωής είναι μόνο ο Θεός. Η προσήλωση στο είδωλο αλλοτριώνει την ουσία και έννοια της ελευθερίας και ανεξαρτησίας, καθώς και την άγια ουσία και έννοια της αγνής αγάπης, που ανεβάζει τον άνθρωπο στα ύψη του Θεού.
Στο Θεό υπάρχει η τέλεια ζωή, η τέλεια αγάπη, δικαιοσύνη, πατρότητα, μητρότητα... Οταν αγαπώ το Θεό περισσότερο από ότιδήποτε άλλο, πράγμα που σημαίνει πως δεν βάζω τίποτα στην θέση του Υψίστου, τότε έχω τέλεια αγάπη, την οποία μπορώ να προσφέρω ελεύθερα, και μπορώ να αγαπώ πραγματικά το παιδί μου, τη μάνα μου κλπ, χωρίς να εξαρτώμαι απ’αυτούς, και χωρίς να τους μετατρέπω σε δεκανίκια της ζωής μου.
Δεν προσκυνούμε κανένα, ούτε άγιο ούτε ιερέα, ούτε στη γη ούτε στον ουρανό, και καθώς λέει ο Κύριος, ο αληθινός μας Πατέρας είναι ο επουράνιος Πατέρας, και ο φυσικός μας πατέρας είναι βέβαια πατέρας μας, μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμα και το σπέρμα και η μήτρα που μας φέρνουν στον κόσμο δεν είναι επινόηση κανενός πατέρα ή μητέρας, οπότε ο Κύριος Πατέρας μας είναι ο Θεός.
Η αγάπη είναι θησαυρός και προϋπόθεση της ύπαρξης της ζωής, είναι η καρδιά και η αναπνοή της ζωής. Είναι συστατικό του Υψίστου, και όταν αντλούμε αυτή την αγνή αγάπη, τότε έχουμε αυτό τον πνευματικό θησαυρό στη ψυχή μας, οπότε προσφέρουμε αυτό που έχουμε, προσφέρουμε αυτό τον πνευματικό θησαυρό ανιδιοτελώς στο γιο μας ή σε όποιον άλλον. Αλλά πρώτα αγαπούμε το Θεό με αυτή την αγνή αγάπη, προσκυνούμε και εκφράζουμε τις ευχαριστείες μας στον Κύριο, που είναι η Πηγή και ο Δότης της ζωής και της αγάπης. Εάν δεν το κάνουμε αυτό, τότε αυτό σημαίνει ότι είμαστε μακριά από το Θεό, οπότε δεν αντλούμε αγνή αγάπη, τότε είμαστε πιο κοντά στο Διάβολο και αντλούμε άλλα πνευματικά σκουπίδια τα οποία πηγάζουν από τον Μέγα Δράκο, τα οποία τα ανακατεύουμε με τα αναγκαία μέσα της ζωής που πηγάζουν από τα Πνεύματα του Υψίστου. Τότε δεν ξέρουμε τι κάνουμε, ούτε που στεκόμαστε ούτε τι θέλουμε.
Στεκόμαστε μεταξύ του Θεού και του Διαβόλου, μεταξύ αγάπης και μίσους, μεταξύ κτίζοντας τη ζωή και καταστρέφοντας την, στεκόμαστε μεταξύ ζωής και θανάτου, ή στεκόμαστε σε εκείνη την πλευρά του Θεού όπου κυριαρχεί μόνο η ζωή, ή στην άλλη όχθη του ερπετού όπου κυριαρχεί μόνο η καταστροφή και ο θάνατος. Η αληθινή αγάπη που είναι συστατικό του Θεού λάμπει σαν τον ήλιο, ζωογονεί, ζεσταίνει και ποτέ δεν καίει, ποτέ δεν πληγώνει, ποτέ δεν καταστρέφει. Απλά, όσο περισσότερο αγαπώ το Θεό, τόσο περισσότερο έχω αγάπη, και περισσότερο θα μπορώ να αγαπώ το παιδί μου. Το μήνυμα λοιπόν που εκπέμπεται από την θυσία του Ισαάκ είναι, αγάπα το παιδί σου αλλά μην το μετατρέπεις σε είδωλο σου. Μην το βάζεις ποτέ στη θέση του Θεού. Αν σαν πατέρας, σαν Αβραάμ, έχεις να επιλέξεις μεταξύ του Θεού και του παιδιού σου, τότε πρέπει να θυσιάσεις μεταφορικά το παιδί σου. Αυτό πρέπει να κάνεις αν πράγματι το αγαπάς πολύ. Διαφορετικά δίνεις δικαιώματα και εξουσία στο ερπετό, με κίνδυνο να χαθείς και εσύ και το παιδί σου, καθώς ο ερπετώδης νους δεν αστειεύεται.
Σαν επίλογο λέω, με λίγα μόνο λόγια, σίγουρα ο Κύριος ποτέ δεν ζήτησε θυσίες ζώων ή ανθρώπων, με την κυριολεκτική έννοια. Αλλο να σου λέει, να θυσιάσεις μεταφορικά το παιδί σου, να μην το μετατρέπεις δηλαδή σε είδωλό σου, και άλλο να το σφάξεις. Ποτέ τέτοιο πράγμα δεν ζήτησε ο Αγαθός Πατέρας. Αν κάποιος ζήτησε έμμεσα τέτοιες θυσίες αυτός είναι ο Σατανάς... Οι άνθρωποι στην άγνοιά τους θυσίαζαν στον Σατανά για εξιλέωση, νομίζοντας ότι θυσιάζουν στο Θεό. Ο Σατανάς είναι αυτός, και μόνο αυτός που ικανοποιείται και μάλιστα πληρώνεται με θυσίες, με πόνους, βάσανα, με το χύσιμο του αίματος ανθρώπων και ζώων, με πολέμους και σκοτωμούς ένοχων και αθώων. Το βασίλειό του όμως θα συντριφτεί, είναι ζήτημα χρόνου, δόξα στον Υψιστο Θεό.
ΠΗΓΗ
Σχολιάστε :