Κόσμος μπαίνει και βγαίνει διαρκώς. Ο ίδιος κόσμος πάνω κάτω. Σε ένα χρονικό διάστημα 3 ωρών τα πρόσωπα άλλαξαν κατά ένα 40% και όσοι έφευγαν είναι γιατί δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν εκείνη την ημέρα.
- "Ραντεβού δεν κλείνουμε σήμερα. Πάρτε τηλέφωνο μετά τις 15 Ιουλίου για να κλείσετε για τα μέσα Οκτωβρίου."
- "Μα αυτό είναι σε τρεις μήνες. Τι θα κάνω τρεις μήνες;". Απόγνωση.
- "Τι να σας πω. Πάρτε τηλέφωνο μετά τις 15 του μήνα."
Το "πολύ νωρίς" ή το "πολύ αργά" που λέγαμε.
Σε άλλο σημείο κάποιος διαρκώς ρωτάει εάν έχουν βρει τον φάκελό του. Στην ερώτηση εάν έχει μαζί του τη σχετική κάρτα ασθενούς απαντάει ότι την έχει χάσει. Ο ίδιος διάλογος επαναλαμβάνεται επακριβώς αρκετές φορές στον ίδιο τόνο φωνής κάτι που δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν δεν φαίνεται καθόλου παράλογο. Κάποια στιγμή ο ασθενής λέει πως εάν ήταν περασμένα σε ηλεκτρονική μορφή τα στοιχεία του δεν θα είχαν αυτό το πρόβλημα. Η απάντηση είναι ότι "τα πάντα είναι online από το 2000". Μεγάλοι φοριαμοί με αρχεία μαρτυρούν πως δεν έχει σημασία εάν το σύστημα υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφή εδώ και 12 χρόνια αφού το ελληνικό δημόσιο σαν το τυπωμένο χαρτί δεν εμπιστεύεται τίποτε άλλο.
Στην αναμονή κόσμος που περιμένει να εξεταστεί, να του συνταγογραφηθούν φάρμακα, να ακούσει πως εξελίσσεται η κατάστασή του, να βρει σκοπό και λόγο ύπαρξης ο κόπος που κατέβαλε για να έρθει μέχρι εκεί από κάθε σημείο αυτής της αφιλόξενης πόλης. Η ψυχική νόσος σε καταβάλει με έναν διαφορετικό τρόπο. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι με βλέμμα χαμένο λες και στην όψη διαγράφεται ο αντίκτυπος ενός πολύωρου υπερηχητικού ταξιδιού με όλη την πίεση να έχει ασκηθεί απότομα και επαναλαμβανόμενα σε κάθε βήμα. Και σαν να μην φτάνει το χάος μέσα σου, έχεις να αντιμετωπίσεις και το χάος στον χώρο που υποτίθεται πως συμβάλλει στην αντιμετώπιση της κατάστασης σου.
Οι γιατροί κάνουν ότι μπορούν για να εξυπηρετήσουν όσο γίνεται καλύτερα τους ασθενείς. Ψάχνουν σφραγίδες στην εποχή των clouds και των βάσεων δεδομένων. Είναι φανερό πως η όλη οργάνωση κάθε άλλο παρά οργάνωση είναι. Αυτό το γραφειοκρατικό σύστημα είναι αυθύπαρκτο και δεν κουνιέται με τίποτα ωστόσο ο κόσμος δείχνει να μην καταλαβαίνει τι φταίει και κατηγορεί τον Λοβέρδο, τον Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ, τον Καραμανλή που τα κατέστρεψαν όλα. Λες και αυτή η κατάσταση δεν υπήρχε πριν. Λες και προσγειώθηκαν ξαφνικά σε μια Ελλάδα υπό τον έλεγχο μιας απάνθρωπης κρατικής μηχανής. Η Χρυσή Αυγή δεν αργεί να ακουστεί σαν αντίβαρο σε όλο αυτό. Αρχικά διστακτικά και στη συνέχεια με το θάρρος της γνώμης. Με τη βοήθεια επιχειρημάτων όπως "οι αλλοδαποί νοσηλεύονται τσάμπα κι εμείς βλέπεις τι περνάμε". Το ψεύδος που βρήκε πρόσφορο έδαφος και ρίζωσε κάνοντας την πραγματικότητα ακόμα πιο δυσβάσταχτη.
Μια σκηνή σε ένα δημόσιο νοσοκομείο που πιθανόν να επαναλαμβάνεται καθημερινά και αλλού όπου ο πολίτης έρχεται αντιμέτωπος με αυτό το παράλογο κράτος. Αυτό το κράτος που έστησε ένα σύστημα προμηθειών στα νοσηλευτικά ιδρύματα για να στοιβάζονται υλικά στις αποθήκες και να εισάγουν τα ράντζα σαν λύση ανάγκης. Που "πούλησε" αποτελεσματικά στον λαό του τον κίνδυνο εξ Ανατολών για να δικαιολογήσει τις υπέρογκες δαπάνες για την άμυνα και το ελάχιστο ποσοστό του προϋπολογισμού για την Παιδεία. Τα αποτελέσματα είναι πλέον τραγικά και εμφανή. Μια χώρα σε κόμμα που δεν έχει πια υγιείς δυνάμεις για να τη βγάλουν έστω κι από τη μηχανική υποστήριξη αφήνοντας μια κάποια ελπίδα για ζωή.
lifo.gr
Σχολιάστε :