Ακόνισε το μυαλό του, σκέφτηκε από εδώ, σκέφτηκε από εκεί και εν τέλει μια φαεινή ιδέα του ήρθε! «Δεν χρησιμοποιώ το ψωμί αυτό σαν δόλωμα, μας και πιάσω κανένα ψαράκι;», μονολόγησε.
Κρατώντας το ψωμί στο ράμφος του πλησίασε στην ακτή και σαν υπομονετικός ψαράς περίμενε τις αντιδράσεις του… θαλάσσιου πληθυσμού. Οι κινήσεις του ήταν συγκεκριμένες και εύστοχες: Άφηνε για λίγο το ψωμί στην επιφάνεια του νερού για να τσιμπήσει λίγο το ψαράκι.
Έπαιρνε το ψωμί και μετά από λίγο το ξανάριχνε. Το έκανε αυτό πολλές φορές μέχρι που το ψάρι… τσίμπησε το δόλωμα!
Σχολιάστε :