ΚΑΡΕΤΑ-ΚΑΡΕΤΑ

Δύο χελώνες καρέτα-καρέτα κολυμπούσαν νωχελικά, αλλά με πολλή χάρη και εντυπωσιακό συγχρονισμό, στα γαλήνια νερά του κόλπου του Αργοστολίου. Η θάλασσα σε απόλυτη ηρεμία, θύμιζε λίμνη. Κάθε φορά που οι χελώνες έβγαζαν το κεφάλι έξω από το νερό, ένας ανεπαίσθητος κυματισμός έκανε το θέαμα υπέροχο. Ο ήλιος ήταν ήδη ψηλά, η αγορά του Αργοστολίου άρχιζε να σφύζει από ζωή και κανείς δεν φαινόταν να απολαμβάνει τις μοναδικές ομορφιές της φύσης και της θάλασσας του Ιονίου.
Σε λίγο έκαναν την εμφάνισή τους και 3 ψαροκάϊκα που έδεσαν στον μώλο. Οι ψαράδες άρχισαν να καθαρίζουν τα δίχτυα τους. Κρατούσαν όσα ψάρια ήξεραν ότι θα πουλούσαν και πέταγαν στη θάλασσα πολλά μικρά ψόφια ψαράκια, που οι 2 χελώνες έτρωγαν αμέσως. Γύρω-γύρω υπήρχαν πάρα πολλά  άλλα (ζωντανά) ψάρια, που οι χελώνες όμως δεν έκαναν καμμία προσπάθεια να φάνε. Τις είχαν βλέπετε κακοσυνηθίσει με την καθημερινή ρουτίνα τους οι ψαράδες. 
Ανεύθυνοι πολιτικοί παρελαύνουν καθημερινά στις οθόνες της τηλεόρασης και πουλάνε θρασύτατα, ψεύτικη ελπίδα στο «πόπολο», υπηρετώντας ιδιοτελείς σκοπούς.

Παρατηρώντας την συμπεριφορά τους, παρασύρθηκα στον παραλληλισμό : «Είδα» στους  ψαράδες, τους Έλληνες πολιτικούς, στα ψόφια ψάρια τα δανεικά που μας έδιναν οι κουτόφραγκοι (και μας μοίραζαν απερίσκεπτα οι εθνοπατέρες μας) και στις τεμπέλικες χελώνες τον …κυρίαρχο λαό. Ευτυχώς πάντως που οι χελώνες που «ξεστράτισαν» και βρέθηκαν στο λιμάνι του Αργοστολίου είναι μόνο δύο και έτσι δεν κινδυνεύει με εξαφάνιση το είδος τους.

Δυστυχώς όμως, στην δική μας περίπτωση «ξεστράτισε» το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, αφού  έχουμε πολιτικούς απατεώνες που μας οδήγησαν στην τεμπελιά και την διαφθορά. Τόσα χρόνια τα «παίρναμε» από τους Ευρωπαίους, που με μεγάλη αυταρέσκεια τους θεωρούσαμε κουτόφραγκους. Τώρα, οι πρώην κουτόφραγκοι έγιναν οι δυνάμεις κατοχής και οι τοκογλύφοι-δυνάστες μας, που μας πίνουν το αίμα. Γιατί άραγε πρέπει μονίμως να είμαστε ή του ύψους ή του βάθους ; Ή απατεώνες και «ψευτομάγκες» ή θλιβερά θύματα άλλων ; Ποτέ ισορροπημένοι, ποτέ ισότιμοι, ποτέ σκεπτόμενοι, ποτέ σοβαροί και συνεπείς. Η λογική του Καραγκιόζη σε όλο της το μεγαλείο. Γι’ αυτό και ο άθλιος αυτός …καμπούρης είναι το ίνδαλμα κάθε «προοδευτικού».
Πολλοί θεωρούν ότι το «Αμερικανικό όνειρο» είναι η δυνατότητα, που μία δομημένη κοινωνία δίνει σε κάθε πολίτη να εργαστεί, να αναδειχθεί και να προοδεύσει κοινωνικά και οικονομικά. Στην πραγματικότητα, το «Αμερικανικό όνειρο» προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ισχυρής αστικής τάξης, που ζει και δραστηριοποιείται σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Που ξέρει να προστατεύει τον πολίτη και να δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, με κανόνες και θεσμούς που κανείς δεν τολμά να καταλύσει.
Εμείς εδώ, στο βωμό μιας θολής και δήθεν προοδευτικής ιδεολογίας, διαλύσαμε τους θεσμούς και διογκώσαμε διαφθορά, κοινωνικές ανισότητες και αδικίες, αλλά και κάθε έννοια κράτους, δηλαδή δημοκρατίας και ασφάλειας. Γίναμε δογματικοί, μονολιθικοί, στερεότυποι, προβλέψιμοι, οπισθοδρομικοί, με μυαλό εγκιβωτισμένο σε τόννους …οπλισμένου σκυροδέματος. Ταυτόχρονα αναπτύξαμε ακραίες και φασιστικές (δεξιές και αριστερές) ιδεολογίες, που αν δεν συνέλθουμε, θα οδηγήσουν σε μεγάλη κοινωνική αναταραχή.
Ανεύθυνοι πολιτικοί παρελαύνουν καθημερινά στις οθόνες της τηλεόρασης και πουλάνε θρασύτατα, ψεύτικη ελπίδα στο «πόπολο», υπηρετώντας ιδιοτελείς σκοπούς. Δικαιώνουν περίτρανα τον Σαίξπηρ, που έλεγε πως «Όσοι υποφέρουν δεν έχουν άλλη παρηγοριά απ’ την ελπίδα».  Θέλουν τον Έλληνα να υποφέρει, γιατί μόνο τότε θα μπορέσουν να … βασιλέψουν, να τον χειραγωγήσουν και να τον καταδυναστεύσουν !
Πρέπει να βρούμε τρόπο να διαχειριστούμε τις μεγάλες αντιφάσεις που καθημερινά βιώνουμε. Πολλοί νομίζουν ότι η αντιφατικότητα είναι εμπόδιο στην πρόοδο. Στην πραγματικότητα, η αντιφατικότητα είναι επιθυμητή, διότι σε κάνει δημιουργικό, αφού καλείσαι να πάρεις αποφάσεις ανάλογα με τις περιστάσεις. Δεν μπορείς π.χ. να είσαι πάντοτε αυστηρός με τα παιδιά σου. Ούτε μπορείς να λειτουργείς πάντοτε ορθολογικά, παραμερίζοντας το συναίσθημα. Ούτε βεβαίως πάντοτε συναισθηματικά. Δεν μπορείς και δεν πρέπει να είσαι πάντα ευαίσθητος. Πρέπει κάποτε να γίνεις και σκληρός, αν θέλεις οι άλλοι να σε σεβαστούν και να φέρεις αποτέλεσμα. Ένα εργασιακό περιβάλλον πρέπει να είναι άριστο, αλλά πρέπει ταυτόχρονα να είναι και εξαιρετικά απαιτητικό. Για να αποφασίσεις όμως πως θα συμπεριφερθείς και τί επιλογή εκάστοτε θα κάνεις, πρέπει να έχεις κρίση. Και η κρίση προϋποθέτει γνώση.
Όλα αυτά για τους πετυχημένους της ζωής από μία μάνα, μέχρι έναν σπουδαίο μάνατζερ είναι σχεδόν αυτονόητα. Για τους ψαράδες, όμως, που συνεχίζουν να πετάνε στη θάλασσα τα άχρηστα ψαράκια, είναι ψιλά γράμματα. Και λίγο τους απασχολεί αν οι χελώνες θα έχουν πρόβλημα επιβίωσης, όταν αυτοί δεν θα έχουν άλλα ψαράκια να πετάξουν στη θάλασσα. Εμείς  όμως ως πότε θα αρνούμεθα να μάθουμε ; Ως πότε θα παραμένουμε εύκολη λεία πολιτικών αγυρτών και τσαρλατάνων ;