Η σαβούρα είναι οι άνεργοι συνάδελφοι, που πρέπει να πεταχτούν στην θάλασσα.
Είναι το έρμα, όπως είναι οι ανάπηροι, οι συνταξιούχοι, οι άρρωστοι, οι φτωχοί. Το δόγμα της νέας τάξης, το δόγμα του σοκ.
Σαβούρα και έρμα ήταν και οι φτωχοί επιβάτες του Τιτανικού, που κλεισμένοι στα αμπάρια αφέθηκαν να πνιγούν, ή πετάχτηκαν στη θάλασσα, για να διασωθεί η ελίτ.
Οι πλούσιοι της Α’ θέσης, που μπορεί να διασώθηκαν μερικοί, αλλά οι υπόλοιποι είχαν την ίδια τύχη με τους φτωχούς.
‘’Η ελληνόφωνη ελίτ θα πεθάνει αργά και βασανιστικά’’, μας λέει στο συγκλονιστικό του άρθρο της 28/9, ο κύριος Κυριάκος Τόμπρας.
Τους προειδοποιεί ότι θα έχουν την ίδια τύχη και χειρότερη, με τους μικρούς και μεσαίους
που έστειλαν πρώτους στον αφανισμό.
Η νέα τάξη δεν θέλει συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι που άρχισε με μενού την Ελλάδα. Αφού η ελίτ τους παρέδωσε στο πιάτο την πατρίδα, τώρα θα γίνει η ίδια το επιδόρπιο.
Ήδη άρχισαν να βαρούν νταούλια και βιολιά. Μέσα από την τηλεόραση παρακολουθούμε την αποκαθήλωσή τους . Ο ένας φανερώνει τις πομπές του άλλου, σε μια μάταιη προσπάθεια να σωθούν. Ξεκατινιάζονται και τσουρομαδιούνται σαν τις ‘’Κυρίες της Αυλής’’, την ταινία με τον Ηλιόπουλο.
Παρόλο που επικαλούνται την αθωότητα και την ανδροσύνη τους, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι είναι αναλώσιμοι, θα βρεθούν στον ίδιο κάδο που πέταξαν τους φτωχούς Έλληνες.
Οι εργολαβοεκδοτοκαναλάρχες, βλέποντας να πλησιάζει η ώρα για τους τίτλους τέλους, προσπαθούν με τα τουρκοσίριαλ να το καθυστερήσουν όσο μπορούν. Βάζοντας μάλιστα και τα διάφορα εκνευριστικά χαζοχαρούμενα σαχλοκούδουνα που χτυπιούνται, να ασχολούνται με τα προβλήματα των πωπών των celebrities, νομίζουν ότι προσφέρουν διασκέδαση και αποκοίμηση στο λαό.
Τα καλομακιγιαρισμένα χαζοχαρούμενα, απομεινάρια μιας περασμένης-ανεπιστρεπτί- πλαστής ζωής, του εύκολου πλουτισμού, της αλαζονείας, της αναίδειας, της ανοησίας, του εξτένσιον, της ψιλοτάκουνης γόβας και της στενής σχισμένης φούστας, δεν ξέρουν ότι και τα ίδια είναι αναλώσιμα.
Το σύστημα ψάχνει διαρκώς για φρέσκο κρέας, για να τραφεί και να κρατηθεί στη ζωή.
Το σύστημα μοιάζει με την κόμισσα Ελίζαμπεθ Μπάθορυ(1560-1614). Αυτή η κόμισσα βαμπιρίνα που κατοικούσε στο κάστρο Cachtice, στην Μπρατισλάβα, για να διατηρηθεί όμορφη, αγέραστη και απέθαντη, χρησιμοποιούσε νεαρές παρθένες για διάφορα σεξουαλικά όργια, και έπειτα έπινε το αίμα τους ή έκανε μπάνιο σ΄αυτό. Όταν την συνέλαβαν είχε ήδη σκοτώσει 850 κορίτσια!
Κρέας για τα κανόνια, έλεγε και τους στρατιώτες του, ο Ναπολέων. Με φρέσκο κρέας νεαρών Γάλλων, τάισε τις ρωσικές στέπες, όταν κυνηγούσε τον Κουτούζωφ τον χειμώνα του 1812. Όταν οπισθοχωρούσε περνώντας την γέφυρα του ποταμού Μπερεζίνα με -35 βαθμούς Κελσίου, χιλιάδες Γάλλοι χάθηκαν στα παγωμένα νερά. Από τους 420000 χιλ. που είχε όταν ξεκινούσε τις μάχες με τους Ρώσους, οι 290000χιλ. πέθαναν από το κρύο, την πείνα, την κούραση και τις αρρώστιες.( ΝΑΠΟΛΕΩΝ Ευγένιου Ταρλέ, εκδόσεις ΥΜΗΤΤΟΣ 1954).
Μετά από 130 περίπου χρόνια ένας άλλος παρανοϊκός, ο Χίτλερ, έστειλε τους νεαρούς Γερμανούς στα ίδια μέρη που έπαθε την πανωλεθρία ο Γάλλος.
Ο Χίτλερ πίστευε ότι οι δικοί του στρατιώτες ήταν απόγονοι θεών, ότι ήταν Υπεράνθρωποι, σχεδόν αθάνατοι και θα τα κατάφερναν καλύτερα με τους Ρώσους και τον στρατηγό τους, τον χειμώνα. Τους έστειλε χωρίς την κατάλληλη χειμερινή ενδυμασία, να τα βάλουν με τους σκληραγωγημένους Ρώσους που υπεράσπιζαν την πατρίδα τους.
Στο πυρπολημένο Στάλινγκραντ, στις όχθες του Βόλγα και στις διαβάσεις του Ντον, χιλιάδες Γερμανοί έχασαν την ζωή τους. Εκτός από τις μάχες, οι Γερμανοί πέθαιναν και με ένα λιγότερο ηρωικό τρόπο. Πάγωναν τα σκέλη τους όταν έβγαιναν έξω να κάνουν την ανάγκη τους, και πέθαιναν από κρυοπαγήματα.
Τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν και τόσο υπεράνθρωποι και αθάνατοι.
Αθανάτους είχε ονομάσει και ο Ξέρξης το εκλεκτό κομμάτι της στρατιάς του.
Κοιτώντας το τεράστιο στράτευμα που είχε παρατάξει στον Ελλήσποντο, όταν κινούσε να κατακτήσει την Ελλάδα, έκλαψε γιατί σκέφτηκε ότι κανείς από εκείνους τους άνδρες δεν θα υπήρχε σε εκατό χρόνια. Τελικά πολλοί από αυτούς έφυγαν από την ζωή σε πολύ λιγότερο χρόνο, στις θάλασσες, στις πεδιάδες και στα Στενά της Ελλάδας.
Για να αντιμετωπίσει τους 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, και τους 700 Θεσπιείς του Δημόφιλου, έστειλε σαν ύστατη προσπάθεια τον Υδάρνη με τους Αθανάτους του.
Στο τέλος αποδείχθηκε ότι ούτε και αυτοί ήταν αθάνατοι. Τον σκοπό να περάσει από τα στενά των Θερμοπυλών τον κατάφερε μόνο με την προδοσία του Εφιάλτη.
Από τότε ξέρουν οι ξένοι κατακτητές ότι μόνο με προδοσία και Εφιάλτες μπορούν να πάρουν την Ελλάδα, όπως έγινε στην εποχή μας.
Όταν βούλιαζε ο Τιτανικός, η ορχήστρα του πλοίου έπαιζε εύθυμους σκοπούς, για να καθησυχάσει όσο μπορούσε τους αλλόφρονες επιβάτες.
Εμείς είμαστε πιο προνομιούχοι , γιατί έχουμε πολλές ορχήστρες που παίζουν για να μας κάνουν να ευθυμήσουμε.
Εκτός από τα σαχλοκούδουνα και τα προβλήματα των ποπών των celebrities, έχουμε την στρατιωτική μπάντα, την δικαστική σόλο ορχήστρα, την καμεράτα δωματίου του πνευματικού κόσμου, και το εκκλησιαστικό Όργανον. Εκτός λίγων εξαιρέσεων, οι ορχήστρες αυτές προσπαθούν να μας κάνουν να χορέψουμε στους ρυθμούς του βαλς ‘’τα κύματα του Δουνάβεως’’, αν και τα βήματά μας , μας πάνε προς το χορό του Ζαλόγγου.
Σε μια εκκλησία της Αττικής, λίγες μέρες πριν, αφού τελείωσε η λειτουργία και τα μνημόσυνα, ο παπάς απευθύνθηκε στο ποίμνιο, ζητώντας τον εβδομαδιαίο όβολό του, για να φτιάξει καινούργιο, μαρμάρινο αυτή την φορά, τέμπλο. Όπως είπε χαρακτηριστικά, αν και κατανοεί την δύσκολη οικονομική κατάσταση, εν τούτοις με αυτό το μαρμάρινο ακριβό τέμπλο, θα ευχαριστηθεί ο Κύριος. Οι εργασίες θα κρατήσουν 4 χρόνια (βάλε 24),στο διάστημα αυτό το ποίμνιο θα πρέπει να χρηματοδοτεί τις εργασίες, και έπειτα θα αλλαχθούν τα καντήλια, καθώς και οι εικόνες, με καλύτερες, μεγαλύτερες και ακριβότερες.
Ξέχασε να αναφέρει τους φτωχούς, άνεργους, ηλικιωμένους ενορίτες που πρέπει να βοηθηθούν, και που ίσως μ΄αυτό θα ευχαριστιόταν καλύτερα ο Κύριος.
Μου θύμισε τον καλοφαγωμένο παπά –Γρηγόρη της Λυκόβρυσης , από τον ‘’Χριστό ξανασταυρώνεται’’ του Καζαντζάκη. Πόσο επίκαιρο είναι αυτό το βιβλίο!
Στις σελίδες του ξεδιπλώνεται όλη η εξουσία που την αποτελεί ο υποταγμένος στον ξένο δυνάστη, προεστός, ο βολεμένος παπάς, ο ευρισκόμενος στο παρελθόν, δάσκαλος, ο άσπλαχνος τοκογλύφος, ο άμυαλος παλληκαράς, το εκτελεστικό όργανο του δυνάστη, εναντίον των συντοπιτών του. Πάνω από όλους αυτούς, φυσικά την πραγματική εξουσία ασκεί ο αγάς. Ο Τούρκος θεωρεί και συμπεριφέρεται στους ραγιάδες σαν πρόβατα, τους υποχρεώνει με τον βούρδουλα να υπακούν και τους παίρνει τους φόρους. Χαίρεται όταν μαλώνουν μεταξύ τους και όπως αναφέρει: Μια μέρα ο Αλλάχ, βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά κι έπλασε τον Ρωμιό, μα ευθύς το μετάνιωσε σαν είδε το μάτι που είχε ο αφιλότιμος, που τρυπούσε σαν ατσάλι. ‘’Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα. Ας πιάσω να κάμω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει τον Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του.
Έπιασε λοιπόν μέλι και μπαρούτι, το μάλαξε καλά κι έφτιαξε τον Τούρκο. Κι ευθύς βάνει σε ένα ταψί τον Τούρκο και τον Ρωμιό να παλέψουν. Πάλευαν από το πρωί ως το βράδυ, μα κανένας δεν έριχνε κάτω τον άλλο. Μόλις σκοτείνιασε βάζει ο Ρωμιός τρικλοποδιά, πάει ο Τούρκος κάτω. Την έπαθα λέει ο Αλλάχ οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο. Τι να κάνω;
Κάθισε όλη την νύχτα και βρήκε λύση. Την άλλη μέρα πήρε πάλι φωτιά και κοπριά και έφτιαξε άλλον έναν Ρωμιό, τους έβαλε να παλεύουν στο ταψί, και με τρικλοποδιές και μπαμπεσιές ακόμα παλεύουν μεταξύ τους, και έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του’’.
Η διχόνοια , αυτή η προαιώνια κατάρα της φυλής μας αρχίζει να σηκώνει κεφάλι.
Σε λίγο θα παρουσιάσουμε το παράδοξο και θλιβερό θέαμα ναυαγών, που ενώ βρίσκονται στο φουρτουνιασμένο πέλαγος, με τους καρχαρίες τριγύρω να κόβουν σάρκες και ν΄αρπάζουν κομμάτια, αυτοί αντί να προσπαθούν να σωθούν, ή να καθυστερήσουν με αξιοπρέπεια το τέλος, αλληλοσπαράσσονται και αλληλοξεσκίζονται μεταξύ τους.
Την στιγμή που υπάρχουν άνεργες μητέρες έξω από σούπερ μάρκετ που ζητούν βοήθεια να ταΐσουν τα παιδιά τους, ή ανάπηροι συνάνθρωποί μας που παρακαλούν για ευθανασία- για να μην είναι βάρος-,μικρή σημασία πια έχει ποιανού βολεμένου δημοσιογράφου ή λαμογιοπολιτευτή ο ανδρισμός είναι μεγαλύτερος.
Την ανανδρία τους την έχουν δείξει από καιρό, και δεν περιμένουμε τίποτα πια από όλους αυτούς.
Ας τους αφήσουμε να προβάρουν με τις ορχήστρες τους το ‘’Πένθιμο Εμβατήριο’’, και ας φροντίσουμε να βρούμε ένα παπά- Φώτη, να σηκώσει το λάβαρο, να μπει μπροστάρης, να στοιχηθούμε πίσω του-μια και σε λίγο όλοι θα μοιάζουμε με τους πρόσφυγες της Σαρακήνας-(πάλι από το ‘’Χριστός ξανασταυρώνεται’’), και χωρίς ταρατατζούμ και φανφάρες, να προχωρήσουμε και όπου μας βγάλει η στράτα.
Με εκτίμηση
Αγγελική Π.
olympia
Σχολιάστε :