- Yπομονή…
- Καλημέρα, τι γίνεται;
- …τίποτα, βλέπεις εσύ να γίνεται κάτι;
- Καλημέρα, πώς πάει;
- Πολύ γελαστό σε βλέπω, πληρώθηκες;
Πάμε παρακάτω…
- Καλημέρα πώς πάμε; (απευθύνεσαι πλέον σε ασθενή που νοσηλεύεται).
- Όλο και καλύτερα, ευχαριστώ για τη βοήθεια.
- Γεια σας, τι κάνετε; (πάλι σε νοσηλευόμενο)
- Τα περισσότερα καλά…! (Ψαγμένη ατάκα)
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Oύτε για μισογεμάτα ποτήρια ,ούτε για αμερικανιές του στυλ ‘’θετική ενέργεια’’ ή ‘’χαμογελάστε θα κάνετε τους άλλους να ανησυχούν’’. Έχουμε γίνει μίζεροι και η οικονομική κατάσταση έχει δηλητηριάσει κάθε καθαρή σκέψη στο μυαλό μας. Αυτό με ενοχλεί. Δικαιολογημένο, θα σου πει κάποιος. Ναι, αλλά δεν αντέχεται ρε φίλε, θα σκάσω!
Και ακολουθούν σχόλια γεμάτα αφέλεια που απλά λέγονται για να ειπωθούν, σαν από υποχρέωση: ’’Mην αγχώνεσαι, κάνεις κακό στον εαυτό σου, έχεις και παιδιά…’’, ‘‘..και τι θα βγει άμα κάθεσαι και σκας…;’’. Είναι πραγματικά καλύτερα να μη μιλάς όταν βλέπεις τον άλλο χάλια.
Πώς παλεύεται; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι το τελευταίο διάστημα παρατηρώ (λόγω δουλειάς) καθημερινά ασθενείς που υποβάλλονται σε ακτινοθεραπεία. Προφανώς αντιμετωπίζουν από αρκετά έως πολύ σοβαρά προβλήματα με την ‘’παλιαρρώστεια’’ που λέει κι ο λαός μας και που πολλοί δεν αντέχουν καν να την ονοματίσουν! Κι όμως οι πιο πολλοί από αυτούς τους άτυχους ανθρώπους είναι περισσότερο αισιόδοξοι από πολλούς άλλους. Γιατί; Επειδή ίσως είναι τόσο μεγάλο το δικό τους πρόβλημα που δεν αφήνει χώρο για άλλες μαύρες σκέψεις. Επειδή ίσως δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς… Επειδή τέλος μπορεί κάποιοι να είναι αρκετά μεγάλοι για να φοβούνται, ’’τα φάγαμε τα ψωμιά μας..’’ σου λέει.
Όπως κι αν είναι καταλαβαίνεις ότι εκεί υπάρχει δύναμη ψυχής. Αυτήν ακριβώς που έχουμε χάσει πολλοί από εμάς, υγιέστατοι κατά τα άλλα, που βλέπουμε όμως καθημερινά κόπους ετών να χάνονται και ένα τέρας να έρχεται καταπάνω μας χωρίς να μπορούμε να το αποφύγουμε. Γιατί; Eπειδή προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν συνεχίσουμε να μεταφέρουμε το νερό με το κόσκινο, θα έχουμε αρκετό για να δροσιστούμε. Και μαραζώνουμε. Και χάνουμε την όρεξη για ζωή. Και δεν βλέπουμε πώς θα ξεφύγουμε από αυτό τον λαβύρινθο. Και φοβάμαι πώς αυτό δεν αντιμετωπίζεται με καμία θεραπεία.
Γι’ αυτό όπως λένε ‘’το παιχνίδι δεν τελειώνει ,μέχρι να τελειώσει…’’. Είμαστε ακόμα στη σκηνή, ζωντανοί.
πηγη
Σχολιάστε :