ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Αν ο κ. Σαμαράς επιτύχει να ολοκληρώσει, τις επόμενες ημέρες, τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα για την ολοκλήρωση του πακέτου των μέτρων, να πείσει τα συγκυβερνώντα κόμματα να δηλώσουν τη συγκατάθεσή τους, να παρουσιάσει τις παρεμβάσεις αυτές στο επερχόμενο έκτακτο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, να προωθήσει στη Βουλή τα μέτρα -λαμβάνοντας την έγκριση του σώματος για τις απαραίτητες νομοθετικές ρυθμίσεις-, να διατηρήσει αρραγή τη συνοχή του κυβερνητικού σχήματος του οποίου ηγείται, να συντηρήσει ακέραια την κοινοβουλευτική του ισχύ και εμβέλεια και να επιτύχει την εκταμίευση των κεφαλαίων του προγράμματος στήριξης εγκαίρως πριν εξαντληθούν τα ταμιακά αποθέματα, θα έχει κλείσει έναν κύκλο ενεργειών και επιλογών που, λίγο καιρό πριν, φαινόταν αδύνατον να υλοποιηθεί.

Οχι γιατί αμφισβητείτο η ικανότητά του για κάτι τέτοιο, αλλά επειδή ήταν εμφανές ότι ο όγκος του έργου, το πλήθος των παραγόντων από τους οποίους εξαρτάται η επιτυχία του και ο ελάχιστος διαθέσιμος χρόνος, έφτιαχναν ένα μείγμα εκρηκτικό και, πιθανώς, καταστροφικό για όποιον το έπαιρνε στα χέρια του. Η αλήθεια είναι ότι τώρα φαίνεται ότι έχουν αυξηθεί οι πιθανότητες επιτυχίας.

Το δυσάρεστο όμως για τον κ. Σαμαρά και τη χώρα είναι ότι, ακόμη και αν ο πρωθυπουργός διευθετήσει ένα πρόβλημα - παγίδα, όπου κάθε προσπάθεια για να δοθεί λύση, φαινόταν να καταλήγει σε αδιέξοδο, θα βρίσκεται μόλις στην αρχή ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, αρκετά πίσω από την αφετηρία, διότι πρέπει να διανύσουμε αρκετό δρόμο πριν να μηδενίσουμε το κοντέρ, για να αρχίσει αυτό να ανεβαίνει.

Δηλαδή, στο τέλος αυτής της υπερπροσπάθειας που αναφέρθηκε, θα έχουμε ακόμη να αντιμετωπίσουμε ανεργία στο 25% και ύφεση στο 6,5%. Δηλαδή ένα τεράστιο αναπτυξιακό έλλειμμα, στο οποίο μάλιστα τα μέτρα βαριάς περιοριστικής πολιτικής, που θα έχουν υιοθετηθεί, θα ρίξουν ακόμη πιο βαριά σκιά, χωρίς να έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι, στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς, οι «ασκήσεις» αλλαγής των όρων της αγοράς εργασίας θα μπορέσουν να προκαλέσουν σπίθες ανάπτυξης.

Πέρα από τα μέτρα, προαπαιτούμενα της δόσης -όπως συνηθίσαμε να τα αποκαλούμε-, το πραγματικό δημιουργικό έργο της κυβέρνησης, που θα πρέπει να υπάρξει στο εξής, έχει να κάνει με την αναζήτηση ενός αναπτυξιακού μοντέλου, που να μπορεί να υπηρετήσει σωστά τις μακροπρόθεσμες μελλοντικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Ενός μοντέλου που να στηρίζεται σε έξυπνες παρεμβάσεις αξιοποίησης των πηγών της χώρας και όχι στην αναμονή κοινοτικών κονδυλίων και στη γνωστή παραδοσιακή ακολουθία τρύπες-χώμα-μυστρί-τσιμέντο-δρόμος, η οποία δεν γεννά πλούτο, αλλά ανακυκλώνει τον υφιστάμενο, όταν υπάρχει. Εως τώρα αποφάσιζε η τρόικα για τα μέτρα, τώρα θα πρέπει να αποφασίσουμε εμείς για την ανάπτυξή μας.

ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr