την ελληνική ιδιοσυγκρασία. Ο Έλληνας ήταν ένας άνθρωπος γλεντζές. Ένας άνθρωπος έξω καρδιά που λέει κι ο λαός μας. Ένας άνθρωπος πονόψυχος. Συναισθηματικός. Ένας άνθρωπος διαφορετικός από όλους τους άλλους... Η αυτοκτονία υπήρχε μεν σε πολύ μικρότερο βαθμό αλλά είχε κίνητρα κυρίως ερωτικά, συναισθηματικά, που πήγαζαν από το εσωτερικό του ανθρώπου. Σήμερα έχει σαν κίνητρο την απελπισία και την κατάθλιψη που έχει προκαλέσει κάποιος άλλος σε εμάς... Οι εχθροί προετοίμαζαν από χρόνια αυτή την κατάληξη και σήμερα τρίβουν τα χέρια τους. Με συστηματικό τρόπο οδηγούσαν αργά αλλά σταθερά με έναν "ιστό αράχνης" που τον έπλεκαν βήμα βήμα τον λαό μας στον όλεθρο. Ένταξη στην ΕΟΚ. Σταδιακή διάλυση της βιομηχανίας. Άνοδος του διεφθαρμένου αλαζονικού συνδικαλισμού. Διάλυση της Παιδείας. Λαθρομετανάστευση. Ευρώ.
Και μετά άρχισαν τα μεγάλα σκάνδαλα... Χρηματιστήριο, Siemens, Ολυμπιακοί αγώνες, Υποκλοπές, διαφθορά στο δημόσιο, μίζες, ρουσφέτια κ.α.... Κι όταν οι συνθήκες ωρίμασαν έστειλαν τον άνθρωπο που προετοίμαζαν από χρόνια. Τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή. Κι έτσι ήρθε το "βδέλυγμα της ερημώσεως". Κι έκανε αυτό για το οποίο τον προετοίμαζαν. Έριξε την πατρίδα μας σε μια τεχνητή κρίση. Φυσικά η πλειοψηφία του λαού μας έχει μια βασική ευθύνη... Τον έφερε στην εξουσία όπως κι όλους τους προηγούμενους πιστεύοντας την ψεύτικη και δημαγωγική προεκλογική προπαγάνδα του.... Έτσι ξεκίνησε πριν από 3 χρόνια η ραγδαία μεταστροφή του εσωτερικού κι εξωτερικού κόσμου μας. Έτσι ξεκίνησε η ολέθρια αλλαγή της ζωής των Ελλήνων. Και περάσαμε σε μια νέα φάση. Το κράτος μετατρέπεται ραγδαία σε έναν άδικο κι ανθελληνικό θεσμό που συμπεριφέρεται πλέον στους πολίτες του με απαξίωση και περιφρόνηση και ταυτόχρονα τείνει στην αυτό κατάργησή του και στην μετατροπή του σε εκτελεστικό όργανο αποικιοκρατικού τύπου. Οι διάδοχοι του αμερικανικού βδελύγματος βαδίζουν στα ίδια χνάρια της δημαγωγίας και του ολέθρου. Με συντονισμένες κινήσεις μετατρέπουν τα πάντα γύρω τους σε ερείπια. Καλπάζουσα ανεργία, λουκέτα, φτώχια κι εξαθλίωση... Τα παιδιά των Ελλήνων έγιναν φορολογική τιμωρία για τις οικογένειες!!! Οι μισθοί και οι συντάξεις πέφτουν κι όλα γύρω μας ανεβαίνουν...Τιμές βασικών προϊόντων, καύσιμα, υπηρεσίες.... Αλλά κι όσα δεν ανεβαίνουν με την ραγδαία κάθοδο των εισοδημάτων φαντάζουν και είναι πλέον πανάκριβα... Όμως όλα αυτά αφορούν κυρίως την εξωτερική ζωή των Ελλήνων όσο κι αν έχουν επιρροή και στην εσωτερική μας διάθεση. Αυτό όμως που έχει την μεγαλύτερη αρνητική επίδραση στην ψυχολογία μας είναι τα βλέμματα των παιδιών μας...
Οι παππούδες βλέπουν τα μάτια των εγγονών τους, οι γονείς βλέπουν τα απορημένα βλέμματα των παιδιών τους όταν δεν υπάρχει ούτε ένα γεμάτο πιάτο στο τραπέζι. Τι να πουν; Πως να δικαιολογηθούν; Κάποιοι βλέπουν τα παιδιά τους να φεύγουν μετανάστες και με τρόμο διαπιστώνουν ότι θα ζήσουν καταστάσεις που βρίσκονταν στις μνήμες τους από τα χρόνια της νεανικής τους ζωής... Αυτή η απελπισία είναι που οδηγεί στην κατάθλιψη και στις αυτοκτονίες.... Οι παππούδες μας έζησαν κι αυτοί καταστάσεις οικονομικά τραγικές. Πέρασαν, καταστροφές, κατοχή, εμφυλίους, χρεοκοπίες τα πάντα. Ομως δεν αυτοκτονούσαν, δεν ταλαιπωρούνταν από κατάθλιψη. Γιατί; Για έναν πολύ απλό λόγο. Είχαν ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Και προπαντός δεν είχε πληγεί η ελληνική ψυχοσύνθεσή τους. Υπήρχε συμπόνοια. Αλληλεγγύη. Η γειτονιά ήταν στο πλευρό του κάθε μέλους της.... Κι αυτό ήταν κάτι παραπάνω από παρήγορο. Στήριζε την κοινωνία. Στήριζε την οικογένεια... Και οι πολιτικοί όσο διεφθαρμένοι κι αν ήταν και τότε, όμως δειλά δειλά βελτίωναν την ζωή των Ελλήνων... Κι αυτό ήταν ελπιδοφόρο... Είναι σίγουρα παρήγορο όταν βλέπεις το παιδί σου να ζει καλύτερα από εσένα...
Σήμερα πιάνω πολύ συχνά τον εαυτό μου να λέει στον γιό μου "Εσύ δεν πρόλαβες να ζήσεις όσα ζήσαμε εμείς παιδί μου"... "Εμείς προλάβαμε και ζήσαμε έστω και λίγο καλύτερα από τους γονείς μας αλλά κυρίως ζήσαμε καλύτερα από εσένα...". Και το παιδί καταλαβαίνει... Όταν βλέπει την απελπισία στα μάτια των συμφοιτητών του. Όταν τους ακούει να λένε ότι πρέπει να φύγουν να γλυτώσουν. Όταν βλέπει τους γονείς του να ρημάζουν στην ανεργία... Ακόμα κι όταν βλέπει τις οικογενειακές φωτογραφίες μιας άλλης εποχής, καταλαβαίνει.... Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί ρωτούσα τον πατέρα μου "πως ζούσε αυτός όταν ήταν παιδί σε μια φτώχια πρωτόγνωρη"... Προχθές (παππούς τωρα πια) μου είπε ότι "δεν είχε κανένα παιχνίδι σαν παιδί"... Κάποιος θείος του κάποτε του έφερε ένα αεροπλανάκι από το εξωτερικό και το φύλαγε σαν θησαυρό... Τα ίδια και η μάνα μου... "Δεν είχα ούτε μια κούκλα σαν παιδί" μου είπε... Οι άνθρωποι πολύ απλά ενδιαφέρονταν μόνο για να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.... Αυτό με τρόμαζε θεωρούσα ότι ήταν μια εποχή σκληρότητας και κοινωνικής αδικίας... Όμως η απάντηση από τον πατέρα μου ήταν καταλυτική... "Μεγαλώναμε με αγάπη κι ελπίδα".... Αυτά είναι λοιπόν που λείπουν σήμερα.... Η αγάπη και η ελπίδα. Αυτό κατάφεραν να πετύχουν οι εχθροί μας. Να "ψύξουν" την αγάπη του Έλληνα... Και να καταστρέψουν την ελπίδα του....
Κάποιοι φίλοι μου λένε μην τα παραλές. Σήμερα τα παιδιά έχουν τα κινητά τους την τεχνολογία, το ίντερνετ. Εσύ τα είχες; Άρα ζούνε καλύτερα.... Λάθος. Η σύγκριση δεν είναι τεχνολογική. Η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν έχει σχέση με την ψυχοσύνθεση και την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση... Δεν έχει σχέση με την αγάπη και την ελπίδα... Κινητά και ίντερνετ απολαμβάνουν ακόμα και οι λαθρομετανάστες που ζουν 30-30 σε τρώγλες βρώμας.... Γιατί δεν αυτοκτονούν; Γιατί ελπίζουν σε κάτι καλύτερο... Η εικοσάχρονη κοπέλα που αυτοκτόνησε προχθές πέφτοντας από τον 6ο όροφο είχε κινητό και ίντερνετ αλλά πήδηξε στο κενό.... γιατί δεν είχε την αγάπη και την ελπίδα. Αυτό που πρέπει να ξαναβρούμε. Και να το περάσουμε στα παιδιά μας.
πηγη
Σχολιάστε :