ΚΛΟΤΣΟΠΑΤΙΝΑΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Κάποια στιγμή, πιθανότατα όχι στο πολύ μακρινό μέλλον, η υπόθεση της ελληνικής χρεο­κοπίας και οι «ενδιαφέρουσες» πτυ­χές της, όπως η προσφυγή στο ΔΝΤ, θα διερευνηθούν. Και θα διερευνηθούν όχι απλώς ακαδημαϊκά - ιστορικά, αλ­λά πολιτικά και ποινικά.

Υπάρχουν ήδη ενδείξεις οι οποί­ες οδηγούν στη βάσιμη εκτίμηση ότι κάποια στιγμή όλη αυτή η ιστορία θα καταλήξει στα δικαστήρια. Η σημαντι­κότερη ίσως από αυτές είναι η χοντρή κλοτσοπατινάδα που παρακολουθή­σαμε τις προηγούμενες μέρες μεταξύ δύο πρώην. Του πρωθυπουργού (ναι υπήρξε!!!) Γ. Παπανδρέου και του τότε αντιπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη.

Όλα ξεκίνησαν με τη δήλωση του Ρουμελιώτη στους «The New York Times»: «Γνωρίζαμε στο Ταμείο από την αρχή πως αυτό το πρόγραμμα ήταν αδύνατο να εφαρμοσθεί, καθώς δεν είχαμε ούτε ένα επιτυχές παρά­δειγμα». Σημείωσε επίσης ο πρώην εντεταλμένος της Ελλάδας στο ΔΝΤ ότι «το επιχείρημα που συνήθως χρη­σιμοποιείται από την τρόικα για να ασκήσει κριτική στην Ελλάδα – και για να αγνοήσει τα δικά της λάθη – εί­ναι πως η βαθιά ύφεση οφείλεται στη μη εφαρμογή των διαρθρωτικών με­ταρρυθμίσεων. Αν και η Αθήνα απέτυ­χε οικτρά στο συγκεκριμένο μέτωπο, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι μεγάλες περικοπές συνέβαλαν στο καθοδικό σπιράλ αποδεκατίζοντας την οικονομική ζήτηση εντός της Ελ­λάδας».

Αυτή η δήλωση Ρουμελιώτη προ­κάλεσε την οργισμένη αντίδραση του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος μιλώ­ντας σε συνεργάτες του έλεγε πως θα έπρεπε όλοι να αναλογιστούμε γιατί ο πρώην εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ «δεν ενημέρωσε – ως όφειλε – κανέναν από την ελληνική κυβέρνηση για την άποψή του ότι το πρόγραμμα δεν μπορεί να πετύχει».

Νέα αντίδραση

«Η μνήμη του κ. Ρουμελιώτη επα­νήλθε όταν αποχώρησε από το Διε­θνές Νομισματικό Ταμείο και εντά­χθηκε στον ιδιωτικό τομέα» ανέφερε ο πρώην πρωθυπουργός, τονίζοντας, παράλληλα, πως «ο καθένας μπορεί να βγάζει το ψωμί του με τον τρόπο που επιθυμεί, αλλά όλοι βγάζουμε τα συμπεράσματά μας».

«Καλό θα είναι ο κ. Ρουμελιώτης να γνωρίζει ότι κανείς δεν μπορεί να παίζει με τα συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού ισοπεδώνο­ντας στον διεθνή Τύπο σημαντικά μεταρρυθμιστικά βήματα που έκανε η χώρα την τελευταία διετία» κατέ­ληγε.

Και μετά την αντίδραση Παπανδρέου έχουμε – σωστά μαντέψατε – τη νέα αντίδραση Ρουμελιώτη, ο οποίος με γραπτή του ανακοίνωση ζήτησε να ερωτηθεί ο κ. Παπανδρέου αν γνώριζε τις απόψεις του Ντομινίκ Στρος - Καν, τότε επικεφαλής του Ταμείου, «σχε­τικά με τις προβληματικές πτυχές του προγράμματος που εκπονήθηκε από την Ελλάδα».

Ταυτόχρονα, ζητά από τον πρώην πρωθυπουργό να διευκρινίσει: «1) Γι­ατί δεν επιδίωξε την άμεση αναδιάρ­θρωση του ελληνικού δημοσίου χρέ­ους όπως του υποδείκνυε ο Ντομινίκ Στρος - Καν, 2) Γιατί αποδέχτηκε τόσο υψηλό επιτόκιο δανεισμού από την Ευρωζώνη και 3) Γιατί συμφώνησε σε τό­σο μικρή χρονική περίοδο δημοσιονο­μικής προσαρμογής».

Ο Π. Ρουμελιώτης υποστηρίζει ότι ο ίδιος ενημέρωσε τον Γ. Παπανδρέου για τα τρία αυτά θέματα, ενώ επιφυ­λάσσεται να δώσει στη δημοσιότητα και άλλα στοιχεία.

Ποιος φταίει…

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά, αρχίζουν και σφίγγουν οι κώλοι. Με άλλα λόγια, αρχίζει να γίνεται φανερό ότι για την καταστροφή που συντελέστηκε και συνεχίζεται υπάρχουν ευθύνες οι οποίες θα αναζη­τηθούν. Είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί μια ολόκληρη χώρα να τινα­χτεί στον αέρα και αυτό το γεγονός να αποδοθεί απλώς στη συγκυρία, την εσφαλμένη πολιτική εκτίμηση, την... ατυχία και τον κακό (τους) τον καιρό…

Ήδη το μέγεθος της καταστροφής, η οποία ακόμη δεν έχει ολοκληρω­θεί, είναι τέτοιο που η κάθαρση θα αποτελέσει αναγκαστική προϋπόθε­ση προκειμένου η χώρα και η κοινωνία της να σηκωθούν όρθιες και να προχωρήσουν.

Είναι λοιπόν προφανές πως όλοι όσοι ανακατεύθηκαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από τη μια ή την άλλη θέση σε αυτήν την τραγωδία, οργανώνουν την άμυνά τους, τις συμμαχίες τους και οικοδομούν το άλ­λοθί τους.

Υπό αυτήν την έννοια, οι διαξιφισμοί Ρουμελιώτη - Παπανδρέου όχι μόνο έχουν ενδιαφέρον, αλλά γεννούν και νέα ερωτήματα, τα οποία πι­θανότατα, και όχι στο πολύ μακρινό μέλλον, θα τεθούν στις δικαστικές διερευνήσεις αυτής της θλιβερής για τον τόπο ιστορίας.

Για παράδειγμα, τα ερωτήματα τα οποία θέτει ο Π. Ρουμελιώτης είναι εύλογα και αναμένουμε με ενδιαφέρον τις απαντήσεις από τον Γ. Παπαν­δρέου. Εξίσου εύλογο είναι, ωστόσο, και το ερώτημα που προκύπτει από την κοινή λογική: Τώρα τα θυμήθηκε όλα αυτά ο πρώην εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ; Επίσης, είτε είχε ενημερώσει είτε όχι την ελληνική κυ­βέρνηση, γιατί δεν φρόντισε να ενημερώσει και τον ελληνικό λαό για την επερχόμενη καταστροφή του; Και κάτι τελευταίο. Γιατί συμμετείχε ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ σ’ αυτήν την καταστροφή και δεν παραιτήθηκε;
topontiki