Και για να συμπληρώσω την προηγούμενη πρόταση , θέλω επίσης να σηκώσουν το χέρι τους όσοι έχουν ακούσει ένα από τα τραγούδια του, το "ότι δεν σε σκοτώνει". Δεν το λέω τυχαία και σίγουρα δεν παίζω παιχνιδάκια παρόλο που με αυτά που σας λέω μόνο για παιδί που θέλει να παίξει ακούγομαι.
Από μικρή δεν με θυμάμαι να έχω και πολύ όρεξη. Ή που θα ήμουν όλη την ημέρα στο σπίτι να παρακολουθώ το ένα σήριαλ μετά το άλλο, ή που θα διάβαζα. Καλά, τι διάβασμα έχω κάνει δεν περιγράφεται! Δεν είναι ότι είχα κάποια έφεση σε κάποιο μάθημα ή κάτι τέτοιο, απλά όταν οι γονείς θέλουν να επιβληθούν το καταφέρνουν, ιδιαίτερα όταν σε δελεάζουν ότι αν δεν διαβάσεις δεν θα δεις τηλεόραση. Και σας το είπα ήδη, εγώ με την τηλεόραση είχα στενή σχέση, τότε θα έκανα τα πάντα για να είμαι μαζί της όσο περισσότερο γίνεται.
Τέλος πάντων να μην σας τα πολυλογώ, πέρασαν τα χρόνια και εγώ ίσα που είχα πατήσει τα δεκαεπτά. Ήμουν σε φάση πολύ διαβάσματος, καθόλου φίλους και γενικώς καθόλου ζωής. Αφού θυμάμαι πήγαινα σχολείο και κανείς δεν με χαιρετούσε. Α! Λάθος, με χαιρετούσαν οι καθηγητές. Σε αυτήν την περίπτωση προτιμούσα να μην με χαιρετούσε κανείς, τώρα που το ξανασκέφτομαι.
Θυμάμαι ήθελα να περάσει ο καιρός να δώσω πανελλήνιες και να φύγω. Να φύγω μακριά από όλους και από όλα. Ξέρετε τι υπέροχο πράγμα είναι να φεύγεις και να πηγαίνεις κάπου όπου δεν σε ξέρει κανείς και κυρίως δεν ξέρει τι είχες κάνει τα προηγούμενα χρόνια της ζωής σου; Να μην χρειάζεται να σκέφτεσαι ποιος σε βλέπει και τι θα πει αν σε δει να κάνεις κάτι άσεμνο ή κάτι τέτοιο. Καλά δεν είναι ότι ήθελα και εγώ να βγω γυμνή στους δρόμους και να χορεύω, απλά ήθελα ελευθερία.
Αυτός ο πόθος μου για την ελευθερία δεν αποδείχθηκε σε καλό. Μετρούσα αντίστροφα. Σαρανταέξι μέρες την μία, σαρανταπέντε μέρες την άλλη να απομένουν για τις πανελλήνιες. Μέχρι που ίσως ελευθερώθηκα πιο νωρίς τελικά. Είχα πάει φροντιστήριο, έτοιμη να κοιμηθώ, διάβαζα όλη την προηγούμενη νύχτα και ξαφνικά μπήκε ένας καινούργιος μαθητής στο τμήμα. "Νίκος" μου είπε και μου έδωσε το χέρι του. Εγώ έμεινα άφωνη. Γιατί να μου μιλήσει εμένα κάποιος; Ξέρετε πόσα χρόνια είχε κάποιος να μου δώσει σημασία; Βασικά ψέματα! Μου δίναν σημασία, όταν περνούσα δίπλα από κάτι παιδιά και άκουγα το ένα να λέει στο άλλο "να το φυτό". Αλλά όταν λέω σημασία, εννοώ να ενδιαφερθεί για μένα κάποιος. Το "ωραίο" της ημέρας είναι ότι κανόνισα με αυτόν τον Νίκο να πάμε κρυφά στο σχολείο ένα βράδυ για να του δώσω κάποιες σημειώσεις. Ναι, ακούγεται σαν να με εκμεταλλεύτηκε, το ξέρω, αλλά δεν με ένοιαζε, θα μιλούσα σε κάποιον! Αρκεί.
Το βράδυ ενός Σαββάτου έβαλα τα αγαπημένα μου ρούχα, κρατούσα και τις σημειώσεις και συνάντησα τον Νίκο στο σχολείο. Μπήκαμε μέσα από κάτι κάγκελα και κάτσαμε σε μια μισό-ανοικτή αίθουσα. Στην αρχή δεν ενδιαφέρθηκε για τις σημειώσεις, βασικά ούτε και στο τέλος ενδιαφέρθηκε. Μου είπε ότι δεν ήθελε τις σημειώσεις τελικά, αλλά κάτι καλύτερο, εμένα. Εγώ δεν πίστευα στα αυτιά μου. Εμένα γιατί, ξαναρωτάω; Βέβαια να λέμε την αλήθεια με ενθουσίασε και βασικά ενθουσιάστηκα ακόμα περισσότερο όταν με πλησίασε και με φίλησε. Ξέρετε αυτό που λένε ότι δήθεν νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι και κάτι τέτοια; Ισχύει!
Η βραδιά εκείνη θα μου μείνει αξέχαστη. Μετά από το πρώτο μας φιλί, με πήρε αγκαλιά και με πήγε σπίτι. Ε, την συνέχεια την ξέρετε. Διάβαζα μέχρι την επόμενη το πρωί. Αν και από τις δέκα ώρες που είχα στην διάθεση μου όλο εκείνο το βράδυ άντε τις μισές να διάβασα, τις άλλες μισές τον σκεφτόμουν, γιατί για μένα όλο αυτό ήταν σπουδαίο. Για πρώτη φορά στην ζωή μου, είχα ζωή.
Οι μέρες περνούσαν και τον συναντούσα αρκετά συχνά πλέον. Μέχρι που έκανα και κοπάνες από τα φροντιστήρια για να τον δω. Λίγες εβδομάδες πριν ξεκινήσουν οι πανελλήνιες πήγαμε πάλι στο σχολείο, στην αίθουσα "μας", όπως την έλεγε. Εκεί έκανα για πρώτη μου φορά έρωτα. Δεν ήταν κάτι υπέροχο, απλά φάνταζε υπέροχο επειδή έγινε με αυτόν.
Από εκείνη την ημέρα και μετά θυμάμαι λίγα, πολύ λίγα πράγματα. Βασικά καλύτερα. Μου έρχονται κάτι εικόνες στο μυαλό, κάτι παιδιά να με δείχνουν και να γελάνε, να κοιτάνε κάτι στο κινητό τους και να με κοροϊδεύουν. Δεν καταλάβαινα. Βέβαια κατάλαβα καλύτερα όταν πήγα στο γραφείο του διευθυντή για να μου δείξει τα αίσχη μου, έτσι μου είχε πει. Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Ο Νίκος, που δεν ξέρω καν αν λέγεται έτσι, με είχε βιντεοσκοπήσει να κάνω έρωτα μαζί του και το βίντεο το έστειλε σε όλους. Μπορεί να το ανέβασε και στο ίντερνετ, ειλικρινά δεν ξέρω. Τι ντροπή. Χίλιες φορές προτιμούσα όταν δεν νοιαζόταν κανείς για μένα.
Και επόμενο φυσικά ήταν η αποβολή μου. Τι το ήθελα να κάνω ότι κάνω μέσα στο σχολείο; Τόσα χρόνια, τόσο διάβασμα για το τίποτα. Για να με κοροϊδέψει ένα αγόρι και να χάσω την "ελευθερία" μου. Ένιωθα τόσες τύψεις για την ζωή μου που έκανα μέρες να κοιμηθώ και αυτή την φορά δεν ήταν επειδή έπρεπε να διαβάσω, αλλά επειδή δεν έπρεπε.
Τώρα να κάθομαι να σας λέω αναλυτικά τι έγινε με τους γονείς μου και με το σχολείο, το θεωρώ βαρετό. Φυσικά και έγινε χαμός. Αυτό αρκεί για να καταλάβετε πως ήταν η συνέχεια των πραγμάτων. Όσο για μένα και μόνο για μένα, δεν το ξεπέρασα εύκολα αυτό που συνέβη. Πόσο εύκολα μπορούσε κάποιος να με γελάσει δεν μπορούσα καν να φανταστώ.Τώρα είμαι αρκετά μεγάλη για να τα βλέπω σφαιρικά τα πράγματα. Και ξέρετε κάτι; Βρήκα κάτι θετικό στην όλη υπόθεση. Μετά το γεγονός με το βίντεο παρακολουθούσα μια σύσκεψη με μια ομάδα ανθρώπων που έπεσαν θύματα από άτομα όπως τον Νίκο. Εκεί έκανα φίλους και γνώρισα και τον άντρα μου, τον... Νίκο. Ειρωνεία; Εγώ απλά το βρήκα ως σύμπτωση. Α! Όσο για τις πανελλήνιες, έδωσα την επόμενη χρονιά και μαντέψτε! Πέρασα ψυχολογία με ειδίκευση στις διαταραχές των εφήβων. Αργότερα απέκτησα και μια κορούλα, της οποίας από μικρή ηλικία διηγούμαι την ιστορία μου. Τουλάχιστον αυτή να μην έχει την ίδια κατάληξη με εμένα. Όχι ότι εγώ τελικά έπαθα και τίποτα, απλά ταρακουνήθηκα αρκετά. Δεν με "σκότωσε" όμως το γεγονός που έγινε.
Και όπως λέει και ο Πορτοκάλογλου και θέλω να το πούμε δυνατά όλοι μαζί "ΓΙΑΤΊ ΌΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΏΝΕΙ ΣΕ ΚΆΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΌ.. ΟΟΟ.. ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΌ".
Κωνσταντίνα Δασκαλάκη
RAMNOUSIA
Σχολιάστε :