![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMy4P6ykmX-eny4GC0Z-aUDHboJ-JFBiYUzSMudhwbcLC90MXVbvC77-t1UX9wzOy0-Yt-Px-TnAECx0MdqE4-LujOgv0AyuHfiXwLLpeJytPEo-zdIxLEog-Xu3724ohX5zMJYl1-E5A/s200/234.png)
Συχνά λέμε ή ακούμε την έκφραση: ” το στόμα μου έγινε τσαρούχι“, εννοώντας ότι έγινε στυφό, ξερό, σχεδόν πληγιασμένο. Αυτομάτως ο συνειρμός είναι πώς το στόμα μας έγινε κάτι σαν παπούτσι, σκληρό, σαν σόλα όπως λένε . Είναι όμως έτσι Αυτό εννοούσαν οι
παλαιοί όταν έλεγαν : ” το στόμα μου έγινε τσαρούχι” ; Για άλλη μιά φορά τα πράγματα δεν είναι όπως ακούγονται και φαίνονται. Ενα παλαιό είδος υποδήματος ( οθωμανικά : papuç/παπούτσι ) ήταν τοçarık ,το γνωστό μας τσαρούχι, το οποίο μοιάζει να συνηχεί με την ομοίως οθωμανική λέξη cariha που σημαίνει πληγή. Επομένως όταν οι παλαιοί έλεγαν: ” το στόμα μου έγινε τσαρούχι/ cariha“, δεν εννοούσαν πώς έγινε παπούτσι ( !!! ), αλλά πώς ξεράθηκε, έγινε στυφό και πλήγιασε , γεγονός που βγάζει νόημα, ειδάλλως το στόμα να γίνεται παπούτσι, δεν βγάζει κανένα νόημα.
πηγη
Σχολιάστε :