''Καθόταν μια φορά δίπλα σε μια πηγή η Μέριμνα (Φροντίδα). Εσύμπαζε στα δάχτυλα της ένα κομμάτι πυλό και όπως έπαιζε , έφτιαξε ένα αγαλματάκι και το κοιτούσε. Περνάει και τη βλέπει ο Δίας! ''Τι φτιάχνεις , βασιλαρχόντισσα'' , τη ρωτά , ''να '' του λέει η Μέριμνα ''είπα να φτιάξω ένα πλασματάκι. Αλλά το καημένο βγήκε ξερό και άλαλο. Εσύ που είσαι ο Άρχος και ο Ταγός σε όλα , φύσηξε το! Να ψυχωθεί, να μιλήσει! Για να σε προσκυνά ύστερα''.
''Μετά χαράς '' λέει ο Δίας. Πιάνει και φυσάει τη λάσπη. Κι αμέσως το πλάσμα ζωντάνεψε!
Τσακώνονταν λοιπόν ,Δίας και Μέριμνα , ποιου όνομα θα πάρει το δημιούργημα τους! Δεν έβρισκαν άκρη. Τότε σηκώνεται από τα χώματα η Γη και με το στόμα του Κρόνου δίνει τη λύση: ''Το δικό μου όνομα θα λάβει. Εσύ , Μέριμνα, που το έπλασες, θα το δυναστεύεις και θα το κατέχεις σε όλη του τη ζωή. Εσύ , Δία , που του έδωσες ζωή και γνώση , θα το οδηγάς. Θα του πλουταίνεις το μυαλό. Για να σε δοξολογεί και να σε σέβεται. Κι όταν πεθάνει, η πνοή του θα γυρίσει σε σένα. Το όνομα όμως θα το λάβει από μένα. Γιατί από δικά μου στοιχειά φτιάχτηκε, κι όταν πεθάνει πάλι σε μένα θα γυρίσει. Λοιπόν , τη humus θα την ονομάσουμε homo που πάει να πει Άνθρωπος''.
Από το βιβλίο ''Γκέμμα'' του Λιαντίνη.
πηγη
Σχολιάστε :