Νὰ παίζαμε στοὺς δρόμους καὶ νὰ μὴν ἐνδιαφερόμασταν οὔτε γιὰ τὸν χιονιά, οὔτε γιὰ τὸ ψιλόβροχο, οὔτε γιὰ τὸ κρύο…
Θὰ ἔπρεπε νὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε ὄνειρα…
Νὰ ἐρωτευόμαστε καὶ νὰ τὸ ξεχνᾶμε, ὅταν τὸ παιχνίδι θὰ ζωήρευε…
Νὰ κλείνῃ ὁ λαιμός μας ἀπὸ τὶς φωνὲς καὶ ἡ κούρασι νὰ μᾶς ἀποκοιμίζῃ ἀμέσως ὅταν θὰ πέφτουμε στὰ κρεβάτια μας…
Ὅμως δὲν εἴμαστε ἔτσι…
Ξεχάσαμε νὰ ὀνειρευόμαστε…
Ξεχάσαμε νὰ χαμογελάμε…
Ξεχάσαμε νὰ παί-ζοῦμε…
Κι ὅταν κάποιος ξεχνᾷ νὰ παί-ζῇ, τὸ ἐπόμενον στάδιον ποὺ θὰ περάσῃ εἶναι ἡ ἀπόλυτος λήθη!!!
Δὲν μποροῦμε νὰ τρέφουμε ἐλπίδες πλέον.
Τὰ πάντα ἔχουν καταρρεύσῃ…
Κι ἐμεῖς, μέσα σὲ ἕναν κυκεῶνα ἀπὸ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε, λόγῳ τῆς μεγάλης ταχύτητος μὲ τὴν ὁποίαν ἐναλλάσσονται, αἰσθανόμαστε χαμένοι… Ἀποσυντονισμένοι… Τρομαγμένοι…
Τί θά γινόταν ἐάν κάποιος μά διαβεβαίωνε πώς οὐδέποτε θά καλλιτέρευαν τά δεδομένα στήν ζωή μας ἀπό ἐδῶ καί πέρα; Θά πηγαίναμε μόνοι μας νά ἀνοίξουμε τόν λάκκο μας; Ἤ θά ἀναζητούσαμε, ὤς ἄλλοι Ὀδυσσεῖς, τρόπους γιά νά χαράξουμε νέους δρόμους;
Τί θά συνέβαινε ἐάν κάποιος μᾶς διαβεβαίωνε πώς ἀπό ἐδῶ καί πέρα μόνον θά πτωχαίνουμε; Πώς ἀπό ἐδῶ καί πέρα ὅλο καί λιγότερη τροφή θά μᾶς συντηρῇ; Πώς ἀπό ἐδῶ καί πέρα ὅλο καί περισσότερο κρύο θά μᾶς παγώνῃ; Θά πεθαίναμε ἀπό τώρα γιά νά μήν τό ζήσουμε; Ἤ θά γινόμασταν λύκοι γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τά θηρία;
Τί θά συνέβαινε ἐάν μᾶς διαβεβαίωνε κάποιος πώς τά παιδιά μας θά ζήσουν πολύ χειρότερα ἀπό ὅσο ζήσαμε ἐμεῖς; Πώς τά παιδιά μας δέν θά ἔχουν παρά μόνον ἕναν δρόμο, νά γίνουν δοῦλοι. Τί θά παθαίναμε ἐάν συνειδητοποιούσαμε πώς κάθε κόπος μας, κάθε δάκρυ μας, κάθε ξενύκτι μας γιά αὐτά θά ἦταν ἄχρηστα γιά τήν ὑπόλοιπη ζωή τους; Θά τά παίρναμε μαζύ μας στόν κάτω κόσμο; Ἤ μήπως θά γινόμασταν λιοντάρια καί θά κατασπαράζαμε κάθε ἐμπόδιο πού θά τούς παρουσιαζόταν;
Μᾶς ἀρέσει αὐτό;
Καί γιατί δέν τό ἀλλάζουμε;
Τὸ πρῶτο πρᾶγμα, καὶ τὸ σημαντικότερο ἀπὸ ὅλα, ποὺ ἔπραξε ὁ Ὀδυσσεύς, ἦταν νὰ ὀνειρεύεται! Οὐδὲ μίαν στιγμή, κατὰ τὴν εἰκοσαετή του πορεία, δὲν ξέχασε νὰ ὀνειρεύεται τὴν Ἰθάκη του! Οὐδὲ μία ἡμέρα πέρασε δίχως νὰ τὴν νοσταλγήσῃ. Οὐδὲ ἕνα λεπτὸ τὴν ἀπαρνήθηκε.
Θὰ μοῦ πεῖτε, ὁ Ὀδυσσεὺς τὴν εἶχε τὴν Ἰθάκη του. Τὴν γνώριζε. Τὴν ἀποζητοῦσε… Δὲν τὴν φανταζόταν.
Θαυμάσια!
Καί τί μᾶς ἐμποδίζει ἐμάς νά κάνουμε κάτι παραπάνω ἀπό τόν Ὀδυσσέα;
Τί μᾶς ἐμποδίζει ἀπό τό νά ὀνειρευτοῦμε τήν δική μας Ἰθάκη, πού λέγεται ἐλευθέρα Ἑλλάς, καί νά κινήσουμε γιά νά τήν δομήσουμε;
Τί μᾶς λείπει; Τό μπόι; Ἡ καρδιά; Ἤ μήπως ἔχουμε τοῦ κόσμου τίς ἐναλλακτικές καί θά χάσουμε κάποιες εὐκαιρίες στήν πορεία μας γιά τό ἄγνωστο;
Τέτοιες ἡμέρες κάποιοι πονοῦν περισσότερο ἀπὸ ὅσο πόνεσαν ἔως σήμερα. Κάποιοι ἄλλοι φοβοῦνται περισσότερο ἀπὸ ὅσο φοβήθηκαν ἔως σήμερα. Κάποιοι ἄλλοι ἔχουν παραιτηθῇ, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ ἔως σήμερα….
Τί πρέπει νά κάνουμε; Νά τούς πάρουμε στήν πλάτη καί νά τούς τραβᾶμε μαζύ μας, ὥςτέ σέ λίγα βήματα νά σωριαστοῦμε ὅλοι μαζύ κατά γῆς; Ἤ μήπως πρέπει νά κάνουμε κάτι ἄλλο; Κάτι διαφορετικό; Κάτι ἀπό αὐτά πού δέν ἔχουμε ξανακάνῃ ἔως τώρα;
Μήπως ἔφθασε ἐπί τέλους ἡ στιγμή νά ὀνειρευθοῦμε μίαν Ἑλλάδα διαφορετική; Μήπως ἔφθασε ἡ στιγμή νά δεσμευτοῦμε ἀπέναντι στό ὄνειρό μας; Μήπως ἔφθασε ἐπί τέλους ἡ στιγμή νά πιάσουμε ἐμεῖς τό ὄνειρό μας ἀπό τά μαλλιά καί νά τό κάνουμε πραγματικότητα;
Τὸ μεγαλύτερον βῆμα ποὺ ὀφείλει νὰ κάνῃ κάποιος γιὰ τὴν ζωή του εἶναι νὰ ὁρίσῃ ἕνα ὄνειρο.
Τὸ ἐπόμενον μεγαλύτερό του βῆμα, εἶναι νὰ δεσμευτῇ ἀπέναντί του!
Τὸ τρίτο καὶ σημαντικότερόν του βῆμα, εἶναι νὰ μὴν ἀφήσῃ ΠΟΤΕ αὐτὸ τὸ ὄνειρο νὰ ξεφτίσῃ στὰ μάτια του καὶ στὴν καρδιά του!
Ἐὰν ὑπάρχῃ ἡ εἰκόνα, ἐὰν ἔχῃ δομηθῇ μὲ Ἔρωτα τὸ ὄνειρο, ἐὰν ἔχουμε δεσμευθῇ ἀπέναντί του, τότε καὶ μόνον τότε μποροῦμε καὶ νέους δρόμους νὰ ἀνακαλύψουμε καὶ νέα παράθυρα νὰ ἀνοίξουμε σὲ πανήψυλους κι ἀδιαπέραστους τοίχους καὶ ἐπὶ τέλους κάποτε νὰ φθάσουμε, ὅσο γερασμένοι κι ἐὰν θὰ εἴμαστε, ἐκεῖ ποὺ ἡ καρδιά μας θὰ μᾶς ὁρίζῃ…
Ἀλλὰ τὸ σημαντικότερον ὅλων εἶναι πὼς τότε καὶ μόνον τότε θὰ ἔχουμε κατοχυρώσῃ δικαίωμα στὴν δική μας ζωή!
Διότι ἡ ζωή μας εἶναι τὸ μόνον ποὺ μᾶς ἀνήκει!
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὴν ἀκυρώνῃ ὁ κάθε ἀνεγκέφαλος.
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται μέσον γιὰ νὰ πατήσῃ κάποιος ἐπάνω της…
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὴν ἀφήνουμε παράμερα, ὅταν κάποιες, ἴσως πολλὲς κάποιες φορές, ἀποτυχίες πέσουν ἐπάνω μας.
Ἡ ζωή μας εἶναι τὸ μοναδικόν μας περιουσιακὸ στοιχεῖο καὶ δὲν ἀξίζει γιὰ κανέναν νὰ τὴν σπαταλᾶμε.
Ἄλλο ἡ ἐλπίδα φίλοι μου κι ἄλλο τὸ ὄνειρο.
Ἡ ἐλπίδα μᾶς δένει στὰ ἅρματα ἄλλων, ποὺ ἐὰν θὰ ἔχουν καλὴ διάθεσι, θὰ μᾶς λυπηθοῦν. Ἐὰν δὲν θὰ ἔχουν, τότε ἀλοίμονό μας…
Τὸ ὄνειρο ὅμως, τὸ δικό μας ὄνειρο, τὸ ὄραμα στὴν οὐσία, εἶναι αὐτὸ ποὺ μόνον ἐμεῖς τὸ ἀνεβάζουμε καὶ τὸ κατεβάζουμε! Μόνον ἐμεῖς ἀποφασίζουμε γιὰ τὸ ἐὰν θὰ εἶναι μικρὸ ἤ μεγάλο.
Μόνον ἐμεῖς τὸ ἀφήνουμε διαρκῶς νὰ ἀναπτύσσεται ἤ νὰ παραμένῃ στάσιμο!
Δέν εἶναι λοιπόν καλλίτερα, ἡμέρες πού εἶναι, νά τό πάρουμε …ἀλλοιῶς; Νά ἀλλάξουμε ἐμεῖς κι ὄχι οἱ ἄλλοι; Νά ἀπεγκλωβιστοῦμε ἀπό τά πολλά, καὶ τὶς περισσότερες φορὲς περιττά, καί νά δεσμευτοῦμε στά ἄλλα, στά ὡραῖα καί στά μεγάλα;
Τέτοιες ἡμέρες ποὺ εἶναι φίλοι μου εὔχομαι τὸ καλλίτερον γιὰ ὅλους μας.
Μὰ ἡ μεγαλυτέρα μου εὐχή, αὐτὴ ποὺ γεμίζει τὴν καρδιά μου καὶ τὴν κάνει νὰ πεταρίζῃ εἶναι μία:
καλὴ λευτεριά!!!!
Γιὰ ἐμέναν πιὰ ἡ ἐλευθερία μας δὲν εἶναι σκέτο ὄνειρο!
Τὸ ὄνειρο ἦταν ἡ ἐναρκτήριος δύναμις.
Τώρα πιὰ εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ δέσμευσις!
Εἶναι ἤδη πραγματικότης μέσα μου… Καὶ περιμένω μὲ λαχτάρα νὰ τὸ ζήσουν καὶ οἱ ὑπόλοιπές μου αἰσθήσεις.
Φιλονόη. (η.τ).
Υ.Γ.1. Τὸ μεγαλύτερον δῶρο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε ἐτοῦτες τὶς ἡμέρες στοὺς συνανθρώπους μας, ἰδίως αὐτοὺς ποὺ ἔχουν σχεδὸν ἤ ἐν τελῶς παραιτηθῇ, εἶναι νὰ βαδίσουμε!!! Ἐὰν βαδίσουμε ἐμεῖς, δὲν χρειάζεται νὰ σηκώσουμε κάποιον ποὺ ἔχει πέσει! Ἡ αὔρα, ὁ ἀέρας ποὺ θὰ ἀφήνουμε στὸ πέρασμά μας, θὰ εἶναι ἱκανὸς κι ἄξιος νὰ σηκώσῃ βουνά, ὄχι πεσμένους ἀνθρώπους. Αὐτὸ νὰ τὸ θυμόμαστε! Κι αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα ποὺ μποροῦμε νὰ πράξουμε! Ἴσως τὸ μεγαλύτερον!
Υ.Γ. 2. Ἡ φράσις Ἡ ζωή μας εἶναι τὸ μοναδικόν μας περιουσιακὸ στοιχεῖο καὶ δὲν ἀξίζει γιὰ κανέναν νὰ τὴν σπαταλᾶμε, εἶναι ἀπὸ ἕνα βιβλίο τοῦ Μουρσελᾶ.
πηγη
Σχολιάστε :