Στην Ιταλία σήμερα ο Μπέπε Γκρίγιο, στη Γαλλία αύριο η Λεπέν και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία το τέλος άγνωστο με ποια μορφή της δικομματικής σταθερότητας…
Ο κίνδυνος πλέον είναι ορατός ακόμη και στην περίπτωση που στο Βερολίνο και στις άλλες πρωτεύουσες του Βορρά πάρουν το μήνυμα και αποφασίσουν εδώ και τώρα διορθωτικές κινήσεις, με την Μέρκελ να πληρώνει το κόστος στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Η απαξίωση της πολιτικής εναλλαγής στην εξουσία είναι μια καλπάζουσα δυναμική που δύσκολα πλέον θα την προλάβουν η όποια χαλάρωση, ο κοινός δανεισμός στην Ευρωζώνη, οι προϋποθέσεις δηλαδή για μια ουσιαστική επιστροφή στην ανάπτυξη.
Η καλύτερη δυνατή σημερινή εκδοχή για το Βερολίνο, η διασφάλιση δηλαδή μέσω ετερόκλητων συνεργασιών και προσχωρήσεων πλειοψηφία για τον Μπερσάνι και την Κεντροαριστερά στη Γερουσία, θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη καθεστωτική κρίση την Ιταλία, την σοβαρότερη που έχει γνωρίσει μετά το 1945.
Η επαμφοτερίζουσα στάση των Ολάντ- Μοσκοβισί που επιχειρούν τον τετραγωνισμό του κύκλου επιδιώκοντας μικρή χρονική μετάθεση μιας δημοσιονομικής προσαρμογής, με ταυτόχρονη στήριξη της ανάπτυξης, θα εκτοξεύσει στα ύψη το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν με απρόβλεπτες συνέπειες για το πιο σταθερό και προσωποπαγές πολιτικό σύστημα της Ευρώπης.
Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία κινδυνεύει να καταρρεύσει με πάταγο η δικομματική σταθερότητα που διαμορφώθηκε με δυσκολία στη Λισαβόνα, μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλλων του 1974 και ευκολότερα στη Μαδρίτη, μετά την επιτυχή ομαλή μετάβαση από τη Δικτατορία στη Δημοκρατία το 1976-77 από τους Χουάν Κάρλος και Σουάρεθ.
Αν στην Πορτογαλία υπάρχει η αριστερή ριζοσπαστική κληρονομιά των Γαρύφαλλων της περιόδου 1974-76 που μπορεί να οδηγήσει στην διαμόρφωση ενός κινήματος με δυναμική εξουσίας, στην Ισπανία θα πριμοδοτηθεί ο αποσχιστικός εθνικισμός από την Καταλονία, τη Χώρα των Βάσκων και τη Γαλικία μέχρι και την Ανδαλουσία.
Στο πέρασμα του χρόνου όλοι, και κυρίως στη Γερμανία, συνήθισαν την πολιτική σταθερότητα στη Δυτική Ευρώπη και κυρίως στον Νότο ως σταθερά του πολιτικού τοπίου: Ξέχασαν τα πρώτα ταραγμένα μετά το 1945 μεταπολεμικά χρόνια, και κυρίως την αποφασιστική σταθεροποιητική συμβολή μετά το 1947 του Σχεδίου Μάρσαλ και στη συνέχεια μετά το 1957 της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και των κάθε είδους και μορφής ευρωπαϊκών εισροών.
Αργά αλλά σταθερά ο Νότος της Ευρωζώνης παλινδρομεί επικίνδυνα στην αστάθεια και θυμίζει ολοένα και περισσότερο τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης τα πρώτα χρόνια μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού: Αδιέξοδη εναλλαγή Δεξιάς και Κεντροαριστεράς και σταδιακή διόγκωση κάθε είδους αντισυστημικού, ξενόφοβου ακροδεξιού λαϊκισμού.
Η στιγμή είναι οριακή, αν δεν εισακουσθεί το μήνυμα των ιταλικών εκλογών: Η συνολική δυσαρέσκεια στον Νότο για το κοινωνικό κόστος της Γερμανικής Ευρώπης δεν θα αποτελεί πίεση για αλλαγή γραμμής πλεύσης στην Ευρωζώνη, αλλά μια βεντάλια εναλλακτικών επιλογών απόσχισης από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και περιχαράκωσης -εξίσου αν όχι περισσότερο αδιέξοδης- στην εθνική αναδίπλωση.
Η πολιτική αβεβαιότητα, ρευστότητα και αστάθεια στον Νότο της Ευρωζώνης παραπέμπει σήμερα στα πρώτα μετά το 1989 χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη, και αν το Βερολίνο δεν αποδεχθεί χαλάρωση, εδώ και τώρα, την περίοδο 1945-47 στην Δυτική Ευρώπη.
Μέσα σε μιά τριετία (2010-13) διερύνθηκε όχι μόνον η οικονομική αλλά και η πολιτική απόκλιση Βορρά-Νότου στη Γηραιά Ηπειρο.
Αλλαγή ή απόσχιση;
Η στιγμή είναι οριακή, αν δεν εισακουσθεί το μήνυμα των ιταλικών εκλογών: Η συνολική δυσαρέσκεια στον Νότο για το κοινωνικό κόστος της Γερμανικής Ευρώπης δεν θα αποτελεί πίεση για αλλαγή γραμμής πλεύσης στην Ευρωζώνη, αλλά μια βεντάλια εναλλακτικών επιλογών απόσχισης από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και περιχαράκωσης – εξίσου αν όχι περισσότερο αδιέξοδης- στην εθνική αναδίπλωση.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Σχολιάστε :